خود رها کن لشکر دیو و پری ** کز میان جان کنندم صفدری

ملک را بگذار بلقیس از نخست ** چون مرا یابی همه ملک آن تست

خود بدانی چون بر من آمدی ** که تو بی من نقش گرمابه بدی 800

نقش اگر خود نقش سلطان یا غنیست ** صورتست از جان خود بی چاشنیست

زینت او از برای دیگران ** باز کرده بیهده چشم و دهان

ای تو در بیگار خود را باخته ** دیگران را تو ز خود نشناخته

تو به هر صورت که آیی بیستی ** که منم این والله آن تو نیستی

یک زمان تنها بمانی تو ز خلق ** در غم و اندیشه مانی تا به حلق 805

این تو کی باشی که تو آن اوحدی ** که خوش و زیبا و سرمست خودی

مرغ خویشی صید خویشی دام خویش ** صدر خویشی فرش خویشی بام خویش

جوهر آن باشد که قایم با خودست ** آن عرض باشد که فرع او شدست

گر تو آدم‌زاده‌ای چون او نشین ** جمله ذریات را در خود ببین

چیست اندر خم که اندر نهر نیست ** چیست اندر خانه که اندر شهر نیست 810

این جهان خمست و دل چون جوی آب ** این جهان حجره‌ست و دل شهر عجاب

پیدا کردن سلیمان علیه‌السلام کی مرا خالصا لامر الله جهدست در ایمان تو یک ذره غرضی نیست مرا نه در نفس تو و حسن تو و نه در ملک تو خود بینی چون چشم جان باز شود به نورالله

هین بیا که من رسولم دعوتی ** چون اجل شهوت‌کشم نه شهوتی

ور بود شهوت امیر شهوتم ** نه اسیر شهوت روی بتم

بت‌شکن بودست اصل اصل ما ** چون خلیل حق و جمله انبیا

گر در آییم ای رهی در بتکده ** بت سجود آرد نه ما در معبده 815

احمد و بوجهل در بتخانه رفت ** زین شدن تا آن شدن فرقیست زفت

این در آید سر نهند او را بتان ** آن در آید سر نهد چون امتان

این جهان شهوتی بتخانه‌ایست ** انبیا و کافران را لانه‌ایست

لیک شهوت بنده‌ی پاکان بود ** زر نسوزد زانک نقد کان بود

کافران قلب‌اند و پاکان هم‌چو زر ** اندرین بوته درند این دو نفر 820

قلب چون آمد سیه شد در زمان ** زر در آمد شد زری او عیان

دست و پا انداخت زر در بوته خوش ** در رخ آتش همی خندد رگش

جسم ما روپوش ما شد در جهان ** ما چو دریا زیر این که در نهان

شاه دین را منگر ای نادان بطین ** کین نظر کردست ابلیس لعین

کی توان اندود این خورشید را ** با کف گل تو بگو آخر مرا 825

گر بریزی خاک و صد خاکسترش ** بر سر نور او برآید بر سرش

که کی باشد کو بپوشد روی آب ** طین کی باشد کو بپوشد آفتاب

خیز بلقیسا چو ادهم شاه‌وار ** دود ازین ملک دو سه روزه بر آر

باقی قصه‌ی ابراهیم ادهم قدس‌الله سره

بر سر تختی شنید آن نیک‌نام ** طقطقی و های و هویی شب ز بام

گامهای تند بر بام سرا ** گفت با خود این چنین زهره کرا 830

بانگ زد بر روزن قصر او که کیست ** این نباشد آدمی مانا پریست

سر فرو کردند قومی بوالعجب ** ما همی گردیم شب بهر طلب

هین چه می‌جویید گفتند اشتران ** گفت اشتر بام بر کی جست هان

پس بگفتندش که تو بر تخت جاه ** چون همی جویی ملاقات اله

خود همان بد دیگر او را کس ندید ** چون پری از آدمی شد ناپدید 835

معنی‌اش پنهان و او در پیش خلق ** خلق کی بینند غیر ریش و دلق

چون ز چشم خویش و خلقان دور شد ** هم‌چو عنقا در جهان مشهور شد

جان هر مرغی که آمد سوی قاف ** جمله‌ی عالم ازو لافند لاف

چون رسید اندر سبا این نور شرق ** غلغلی افتاد در بلقیس و خلق

روحهای مرده جمله پر زدند ** مردگان از گور تن سر بر زدند 840

یک دگر را مژده می‌دادند هان ** نک ندایی می‌رسد از آسمان

زان ندا دینها همی‌گردند گبز ** شاخ و برگ دل همی گردند سبز

از سلیمان آن نفس چون نفخ صور ** مردگان را وا رهانید از قبور

مر ترا بادا سعادت بعد ازین ** این گذشت الله اعلم بالیقین

بقیه‌ی قصه‌ی اهل سبا و نصیحت و ارشاد سلیمان علیه‌السلام آل بلقیس را هر یکی را اندر خور خود و مشکلات دین و دل او و صید کردن هر جنس مرغ ضمیری به صفیر آن جنس مرغ و طعمه‌ی او

قصه گویم از سبا مشتاق‌وار ** چون صبا آمد به سوی لاله‌زار 845

لاقت الاشباح یوم وصلها ** عادت الاولاد صوب اصلها

امة العشق الخفی فی الامم ** مثل جود حوله لوم السقم