من بگویم شرح این از صد طریق ** لیک خاطر لغزد از گفت دقیق

چاره کردن سلیمان علیه‌السلام در احضار تخت بلقیس از سبا

گفت عفریتی که تختش را به فن ** حاضر آرم تا تو زین مجلس شدن

گفت آصف من به اسم اعظمش ** حاضر آرم پیش تو در یک دمش

گرچه عفریت اوستاد سحر بود ** لیک آن از نفخ آصف رو نمود 905

حاضر آمد تخت بلقیس آن زمان ** لیک ز آصف نه از فن عفریتیان

گفت حمدالله برین و صد چنین ** که بدیدستم ز رب العالمین

پس نظر کرد آن سلیمان سوی تخت ** گفت آری گول‌گیری ای درخت

پیش چوب و پیش سنگ نقش کند ** ای بسا گولان که سرها می‌نهند

ساجد و مسجود از جان بی‌خبر ** دیده از جان جنبشی واندک اثر 910

دیده در وقتی که شد حیران و دنگ ** که سخن گفت و اشارت کرد سنگ

نرد خدمت چون بنا موضع بباخت ** شیر سنگین را شقی شیری شناخت

از کرم شیر حقیقی کرد جود ** استخوانی سوی سگ انداخت زود

گفت گرچه نیست آن سگ بر قوام ** لیک ما را استخوان لطفیست عام

قصه‌ی یاری خواستن حلیمه از بتان چون عقیب فطام مصطفی را علیه‌السلام گم کرد و لرزیدن و سجده‌ی بتان و گواهی دادن ایشان بر عظمت کار مصطفی صلی‌الله علیه و سلم

قصه‌ی راز حلیمه گویمت ** تا زداید داستان او غمت 915

مصطفی را چون ز شیر او باز کرد ** بر کفش برداشت چون ریحان و ورد

می‌گریزانیدش از هر نیک و بد ** تا سپارد آن شهنشه را به جد

چون همی آورد امانت را ز بیم ** شد به کعبه و آمد او اندر حطیم

از هوا بشنید بانگی کای حطیم ** تافت بر تو آفتابی بس عظیم

ای حطیم امروز آید بر تو زود ** صد هزاران نور از خورشید جود 920

ای حطیم امروز آرد در تو رخت ** محتشم شاهی که پیک اوست بخت

ای حطیم امروز بی‌شک از نوی ** منزل جانهای بالایی شوی

جان پاکان طلب طلب و جوق جوق ** آیدت از هر نواحی مست شوق

گشت حیران آن حلیمه زان صدا ** نه کسی در پیش نه سوی قفا

شش جهت خالی ز صورت وین ندا ** شد پیاپی آن ندا را جان فدا 925

مصطفی را بر زمین بنهاد او ** تا کند آن بانگ خوش را جست و جو

چشم می‌انداخت آن دم سو به سو ** که کجا است این شه اسرارگو

کین چنین بانگ بلند از چپ و راست ** می‌رسد یا رب رساننده کجاست

چون ندید او خیره و نومید شد ** جسم لرزان هم‌چو شاخ بید شد

باز آمد سوی آن طفل رشید ** مصطفی را بر مکان خود ندید 930

حیرت اندر حیرت آمد بر دلش ** گشت بس تاریک از غم منزلش

سوی منزلها دوید و بانگ داشت ** که کی بر دردانه‌ام غارت گماشت

مکیان گفتند ما را علم نیست ** ما ندانستیم که آنجا کودکیست

ریخت چندان اشک و کرد او بس فغان ** که ازو گریان شدند آن دیگران

سینه کوبان آن چنان بگریست خوش ** که اختران گریان شدند از گریه‌اش 935

حکایت آن پیر عرب کی دلالت کرد حلیمه را به استعانت به بتان

پیرمردی پیشش آمد با عصا ** کای حلیمه چه فتاد آخر ترا

که چنین آتش ز دل افروختی ** این جگرها را ز ماتم سوختی

گفت احمد را رضیعم معتمد ** پس بیاوردم که بسپارم به جد

چون رسیدم در حطیم آوازها ** می‌رسید و می‌شنیدم از هوا

من چو آن الحان شنیدم از هوا ** طفل را بنهادم آنجا زان صدا 940

تا ببینم این ندا آواز کیست ** که ندایی بس لطیف و بس شهیست

نه از کسی دیدم بگرد خود نشان ** نه ندا می منقطع شد یک زمان

چونک واگشتم ز حیرتهای دل ** طفل را آنجا ندیدم وای دل

گفتش ای فرزند تو انده مدار ** که نمایم مر ترا یک شهریار

که بگوید گر بخواهد حال طفل ** او بداند منزل و ترحال طفل 945

پس حلیمه گفت ای جانم فدا ** مر ترا ای شیخ خوب خوش‌ندا

هین مرا بنمای آن شاه نظر ** کش بود از حال طفل من خبر

برد او را پیش عزی کین صنم ** هست در اخبار غیبی مغتنم

ما هزاران گم شده زو یافتیم ** چون به خدمت سوی او بشتافتیم

پیر کرد او را سجود و گفت زود ** ای خداوند عرب ای بحر جود 950

گفت ای عزی تو بس اکرامها ** کرده‌ای تا رسته‌ایم از دامها