دون‌ترین کسبی که در عالم رود ** هیچ بی‌ارشاد استادی بود

اولش علمست آنگاهی عمل ** تا دهد بر بعد مهلت یا اجل 1055

استعینوا فی‌الحرف یا ذا النهی ** من کریم صالح من اهلها

اطلب الدر اخی وسط الصدف ** واطلب الفن من ارباب الحرف

ان رایتم ناصحین انصفوا ** بادروا التعلیم لا تستنکفوا

در دباغی گر خلق پوشید مرد ** خواجگی خواجه را آن کم نکرد

وقت دم آهنگر ار پوشید دلق ** احتشام او نشد کم پیش خلق 1060

پس لباس کبر بیرون کن ز تن ** ملبس ذل پوش در آموختن

علم آموزی طریقش قولی است ** حرفت آموزی طریقش فعلی است

فقر خواهی آن به صحبت قایمست ** نه زبانت کار می‌آید نه دست

دانش آن را ستاند جان ز جان ** نه ز راه دفتر و نه از زبان

در دل سالک اگر هست آن رموز ** رمزدانی نیست سالک را هنوز 1065

تا دلش را شرح آن سازد ضیا ** پس الم نشرح بفرماید خدا

که درون سینه شرحت داده‌ایم ** شرح اندر سینه‌ات بنهاده‌ایم

تو هنوز از خارج آن را طالبی ** محلبی از دیگران چون حالبی

چشمه‌ی شیرست در تو بی‌کنار ** تو چرا می‌شیر جویی از تغار

منفذی داری به بحر ای آبگیر ** ننگ دار از آب جستن از غدیر 1070

که الم نشرح نه شرحت هست باز ** چون شدی تو شرح‌جو و کدیه‌ساز

در نگر در شرح دل در اندرون ** تا نیاید طعنه‌ی لا تبصرون

تفسیر و هو معکم

یک سپد پر نان ترا بی‌فرق سر ** تو همی خواهی لب نان در به در

در سر خود پیچ هل خیره‌سری ** رو در دل زن چرا بر هر دری

تا بزانویی میان آب‌جو ** غافل از خود زین و آن تو آب جو 1075

پیش آب و پس هم آب با مدد ** چشمها را پیش سد و خلف سد

اسپ زیر ران و فارس اسپ‌جو ** چیست این گفت اسپ لیکن اسپ کو

هی نه اسپست این به زیر تو پدید ** گفت آری لیک خود اسپی که دید