کیل ارزاق جهان را مشرفی ** تشنگان فضل را تو مغرفی

زانک میکائیل از کیل اشتقاق ** دارد و کیال شد در ارتزاق

که امانم ده مرا آزاد کن ** بین که خون‌آلود می‌گویم سخن

معدن رحم اله آمد ملک ** گفت چون ریزم بر آن ریش این نمک

هم‌چنانک معدن قهرست دیو ** که برآورد از نبی آدم غریو 1590

سبق رحمت بر غضب هست ای فتا ** لطف غالب بود در وصف خدا

بندگان دارند لابد خوی او ** مشکهاشان پر ز آب جوی او

آن رسول حق قلاوز سلوک ** گفت الناس علی دین الملوک

رفت میکائیل سوی رب دین ** خالی از مقصود دست و آستین

گفت ای دانای سر و شاه فرد ** خاک از زاری و گریه بسته کرد 1595

آب دیده پیش تو با قدر بود ** من نتانستم که آرم ناشنود

آه و زاری پیش تو بس قدر داشت ** من نتانستم حقوق آن گذاشت

پیش تو بس قدر دارد چشم تر ** من چگونه گشتمی استیزه‌گر

دعوت زاریست روزی پنج بار ** بنده را که در نماز آ و بزار

نعره‌ی مذن که حیا عل فلاح ** وآن فلاح این زاری است و اقتراح 1600

آن که خواهی کز غمش خسته کنی ** راه زاری بر دلش بسته کنی

تا فرو آید بلا بی‌دافعی ** چون نباشد از تضرع شافعی

وانک خواهی کز بلااش وا خری ** جان او را در تضرع آوری

گفته‌ای اندر نبی که آن امتان ** که بریشان آمد آن قهر گران

چون تضرع می‌نکردند آن نفس ** تا بلا زیشان بگشتی باز پس 1605

لیک دلهاشان چون قاسی گشته بود ** آن گنههاشان عبادت می‌نمود

تا نداند خویش را مجرم عنید ** آب از چشمش کجا داند دوید

قصه‌ی قوم یونس علیه‌السلام بیان و برهان آنست کی تضرع و زاری دافع بلای آسمانیست و حق تعالی فاعل مختارست پس تضرع و تعظیم پیش او مفید باشد و فلاسفه گویند فاعل به طبع است و بعلت نه مختار پر تضرع طبع را نگرداند

قوم یونس را چو پیدا شد بلا ** ابر پر آتش جدا شد از سما

برق می‌انداخت می‌سوزید سنگ ** ابر می‌غرید رخ می‌ریخت رنگ

جملگان بر بامها بودند شب ** که پدید آمد ز بالا آن کرب 1610

جملگان از بامها زیر آمدند ** سر برهنه جانب صحرا شدند

مادران بچگان برون انداختند ** تا همه ناله و نفیر افراختند

از نماز شام تا وقت سحر ** خاک می‌کردند بر سر آن نفر

جملگی آوازها بگرفته شد ** رحم آمد بر سر آن قوم لد

بعد نومیدی و آه ناشکفت ** اندک‌اندک ابر وا گشتن گرفت 1615

قصه‌ی یونس درازست و عریض ** وقت خاکست و حدیث مستفیض

چون تضرع را بر حق قدرهاست ** وآن بها که آنجاست زاری را کجاست

هین امید اکنون میان را چست بند ** خیز ای گرینده و دایم بخند

که برابر می‌نهد شاه مجید ** اشک را در فضل با خون شهید

فرستادن اسرافیل را علیه‌السلام به خاک کی حفنه‌ای بر گیر از خاک بهر ترکیب جسم آدم علیه‌السلام

گفت اسرافیل را یزدان ما ** که برو زان خاک پر کن کف بیا 1620

آمد اسرافیل هم سوی زمین ** باز آغازید خاکستان حنین

کای فرشته‌ی صور و ای بحر حیات ** که ز دمهای تو جان یابد موات

در دمی از صور یک بانگ عظیم ** پر شود محشر خلایق از رمیم

در دمی در صور گویی الصلا ** برجهید ای کشتگان کربلا

ای هلاکت دیدگان از تیغ مرگ ** برزنید از خاک سر چون شاخ و برگ 1625

رحمت تو وآن دم گیرای تو ** پر شود این عالم از احیای تو

تو فرشته‌ی رحمتی رحمت نما ** حامل عرشی و قبله‌ی دادها

عرش معدن گاه داد و معدلت ** چار جو در زیر او پر مغفرت

جوی شیر و جوی شهد جاودان ** جوی خمر و دجله‌ی آب روان

پس ز عرش اندر بهشتستان رود ** در جهان هم چیزکی ظاهر شود 1630

گرچه آلوده‌ست اینجا آن چهار ** از چه از زهر فنا و ناگوار

جرعه‌ای بر خاک تیره ریختند ** زان چهار و فتنه‌ای انگیختند

تا بجویند اصل آن را این خسان ** خود برین قانع شدند این ناکسان

شیر داد و پرورش اطفال را ** چشمه کرده سینه‌ی هر زال را

خمر دفع غصه و اندیشه را ** چشمه کرده از عنب در اجترا 1635