هر زمانی روی وا پس می‌کند ** رو به درگاه مقدس می‌کند

هر زمانی روی وا پس می‌کند ** رو به درگاه مقدس می‌کند 1820

پس ز حق امر آید از اقلیم نور ** که بگوییدش کای بطال عور

انتظار چیستی ای کان شر ** رو چه وا پس می‌کنی ای خیره‌سر

نامه‌ات آنست کت آمد به دست ** ای خدا آزار و ای شیطان‌پرست

چون بدیدی نامه‌ی کردار خویش ** چه نگری پس بین جزای کار خویش

بیهده چه مول مولی می‌زنی ** در چنین چه کو امید روشنی 1825

نه ترا از روی ظاهر طاعتی ** نه ترا در سر و باطن نیتی

نه ترا شبها مناجات و قیام ** نه ترا در روز پرهیز و صیام

نه ترا حفظ زبان ز آزار کس ** نه نظر کردن به عبرت پیش و پس

پیش چه بود یاد مرگ و نزع خویش ** پس چه باشد مردن یاران ز پیش

نه ترا بر ظلم توبه‌ی پر خروش ** ای دغا گندم‌نمای جوفروش 1830

چون ترازوی تو کژ بود و دغا ** راست چون جویی ترازوی جزا

چونک پای چپ بدی در غدر و کاست ** نامه چون آید ترا در دست راست

چون جزا سایه‌ست ای قد تو خم ** سایه‌ی تو کژ فتد در پیش هم

زین قبل آید خطابات درشت ** که شود که را از آن هم کوز پشت

بنده گوید آنچ فرمودی بیان ** صد چنانم صد چنانم صد چنان 1835

خود تو پوشیدی بترها را به حلم ** ورنه می‌دانی فضیحتها به علم

لیک بیرون از جهاد و فعل خویش ** از ورای خیر و شر و کفر و کیش

وز نیاز عاجزانه‌ی خویشتن ** وز خیال و وهم من یا صد چو من

بودم اومیدی به محض لطف تو ** از ورای راست باشی یا عتو

بخشش محضی ز لطف بی‌عوض ** بودم اومید ای کریم بی‌عوض 1840

رو سپس کردم بدان محض کرم ** سوی فعل خویشتن می‌ننگرم

سوی آن اومید کردم روی خویش ** که وجودم داده‌ای از پیش بیش

خلعت هستی بدادی رایگان ** من همیشه معتمد بودم بر آن

چون شمارد جرم خود را و خطا ** محض بخشایش در آید در عطا

کای ملایک باز آریدش به ما ** که بدستش چشم دل سوی رجا 1845

لاابالی وار آزادش کنیم ** وآن خطاها را همه خط بر زنیم

لا ابالی مر کسی را شد مباح ** کش زیان نبود ز غدر و از صلاح

آتشی خوش بر فروزیم از کرم ** تا نماند جرم و زلت بیش و کم

آتشی کز شعله‌اش کمتر شرار ** می‌بسوزد جرم و جبر و اختیار

شعله در بنگاه انسانی زنیم ** خار را گلزار روحانی کنیم 1850

ما فرستادیم از چرخ نهم ** کیمیا یصلح لکم اعمالکم

خود چه باشد پیش نور مستقر ** کر و فر اختیار بوالبشر

گوشت‌پاره آلت گویای او ** پیه‌پاره منظر بینای او

مسمع او آن دو پاره استخوان ** مدرکش دو قطره خون یعنی جنان

کرمکی و از قذر آکنده‌ای ** طمطراقی در جهان افکنده‌ای 1855

از منی بودی منی را واگذار ** ای ایاز آن پوستین را یاد دار

قصه‌ی ایاز و حجره داشتن او جهت چارق و پوستین و گمان آمدن خواجه تاشانس را کی او را در آن حجره دفینه است به سبب محکمی در و گرانی قفل

آن ایاز از زیرکی انگیخته ** پوستین و چارقش آویخته

می‌رود هر روز در حجره‌ی خلا ** چارقت اینست منگر درعلا

شاه را گفتند او را حجره‌ایست ** اندر آنجا زر و سیم و خمره‌ایست

راه می‌ندهد کسی را اندرو ** بسته می‌دارد همیشه آن در او 1860

شاه فرمود ای عجب آن بنده را ** چیست خود پنهان و پوشیده ز ما

پس اشارت کرد میری را که رو ** نیم‌شب بگشای و اندر حجره شو

هر چه یابی مر ترا یغماش کن ** سر او را بر ندیمان فاش کن

با چنین اکرام و لطف بی‌عدد ** از لیمی سیم و زر پنهان کند

می‌نماید او وفا و عشق و جوش ** وانگه او گندم‌نمای جوفروش 1865

هر که اندر عشق یابد زندگی ** کفر باشد پیش او جز بندگی

نیم‌شب آن میر با سی معتمد ** در گشاد حجره‌ی او رای زد

مشعله بر کرده چندین پهلوان ** جانب حجره روانه شادمان

که امر سلطانست بر حجره زنیم ** هر یکی همیان زر در کش کنیم