سر آب چه بود آب ما صنع اوست ** صنع مغزست و آب صورت چو پوست

عشق دان ای فندق تن دوستت ** جانت جوید مغز و کوبد پوستت

دوزخی که پوست باشد دوستش ** داد بدلنا جلودا پوستش

معنی و مغزت بر آتش حاکمست ** لیک آتش را قشورت هیزمست

کوزه‌ی چوبین که در وی آب جوست ** قدرت آتش همه بر ظرف اوست 1935

معنی انسان بر آتش مالکست ** مالک دوزخ درو کی هالکست

پس میفزا تو بدن معنی فزا ** تا چو مالک باشی آتش را کیا

پوستها بر پوست می‌افزوده‌ای ** لاجرم چون پوست اندر دوده‌ای

زانک آتش را علف جز پوست نیست ** قهر حق آن کبر را پوستین کنیست

این تکبر از نتیجه‌ی پوستست ** جاه و مال آن کبر را زان دوستست 1940

این تکبر چیست غفلت از لباب ** منجمد چون غفلت یخ ز آفتاب

چون خبر شد ز آفتابش یخ نماند ** نرم گشت و گرم گشت و تیز راند

شد ز دید لب جمله‌ی تن طمع ** خوار و عاشق شد که ذل من طمع

چون نبیند مغز قانع شد به پوست ** بند عز من قنع زندان اوست

عزت اینجا گبریست و ذل دین ** سنگ تا فانی نشد کی شد نگین 1945

در مقام سنگی آنگاهی انا ** وقت مسکین گشتن تست وفنا

کبر زان جوید همیشه جاه و مال ** که ز سرگینست گلحن را کمال

کین دو دایه پوست را افزون کنند ** شحم و لحم و کبر و نخوت آکنند

دیده را بر لب لب نفراشتند ** پوست را زان روی لب پنداشتند

پیش‌وا ابلیس بود این راه را ** کو شکار آمد شبیکه‌ی جاه را 1950

مال چون مارست و آن جاه اژدها ** سایه‌ی مردان زمرد این دو را

زان زمرد مار را دیده جهد ** کور گردد مار و ره‌رو وا رهد

چون برین ره خار بنهاد آن رئیس ** هر که خست او گفته لعنت بر بلیس

یعنی این غم بر من از غدر ویست ** غدر را آن مقتدا سابق‌پیست

بعد ازو خود قرن بر قرن آمدند ** جملگان بر سنت او پا زدند 1955

هر که بنهد سنت بد ای فتا ** تا در افتد بعد او خلق از عمی

جمع گردد بر وی آن جمله بزه ** کو سری بودست و ایشان دم‌غزه

لیک آدم چارق و آن پوستین ** پیش می‌آورد که هستم ز طین

چون ایاز آن چارقش مورود بود ** لاجرم او عاقبت محمود بود

هست مطلق کارساز نیستیست ** کارگاه هست‌کن جز نیست چیست 1960

بر نوشته هیچ بنویسد کسی ** یا نهاله کارد اندر مغرسی

کاغذی جوید که آن بنوشته نیست ** تخم کارد موضعی که کشته نیست

تو برادر موضع ناکشته باش ** کاغذ اسپید نابنوشته باش

تا مشرف گردی از نون والقلم ** تا بکارد در تو تخم آن ذوالکرم

خود ازین پالوه نالیسیده گیر ** مطبخی که دیده‌ای نادیده گیر 1965

زانک ازین پالوده مستیها بود ** پوستین و چارق از یادت رود

چون در آید نزع و مرگ آهی کنی ** ذکر دلق و چارق آنگاهی کنی

تا نمانی غرق موج زشتیی ** که نباشد از پناهی پشتیی

یاد ناری از سفینه‌ی راستین ** ننگری رد چارق و در پوستین

چونک درمانی به غرقاب فنا ** پس ظلمنا ورد سازی بر ولا 1970

دیو گوید بنگرید این خام را ** سر برید این مرغ بی‌هنگام را

دور این خصلت ز فرهنگ ایاز ** که پدید آید نمازش بی‌نماز

او خروس آسمان بوده ز پیش ** نعره‌های او همه در وقت خویش

در معنی این کی ارنا الاشیاء کما هی و معنی این کی لو کشف الغطاء ما از ددت یقینا و قوله در هر که تو از دیده‌ی بد می‌نگری از چنبره‌ی وجود خود می‌نگری پایه‌ی کژ کژ افکند سایه

ای خروسان از وی آموزید بانگ ** بانگ بهر حق کند نه بهر دانگ

صبح کاذب آید و نفریبدش ** صبح کاذب عالم و نیک و بدش 1975

اهل دنیا عقل ناقص داشتند ** تا که صبح صادقش پنداشتند

صبح کاذب کاروانها را زدست ** که به بوی روز بیرون آمدست

صبح کاذب خلق را رهبر مباد ** کو دهد بس کاروانها را به باد

ای شده تو صبح کاذب را رهین ** صبح صادق را تو کاذب هم مبین

گر نداری از نفاق و بد امان ** از چه داری بر برادر ظن همان 1980