مال چون مارست و آن جاه اژدها ** سایه‌ی مردان زمرد این دو را

زان زمرد مار را دیده جهد ** کور گردد مار و ره‌رو وا رهد

چون برین ره خار بنهاد آن رئیس ** هر که خست او گفته لعنت بر بلیس

یعنی این غم بر من از غدر ویست ** غدر را آن مقتدا سابق‌پیست

بعد ازو خود قرن بر قرن آمدند ** جملگان بر سنت او پا زدند 1955

هر که بنهد سنت بد ای فتا ** تا در افتد بعد او خلق از عمی

جمع گردد بر وی آن جمله بزه ** کو سری بودست و ایشان دم‌غزه

لیک آدم چارق و آن پوستین ** پیش می‌آورد که هستم ز طین

چون ایاز آن چارقش مورود بود ** لاجرم او عاقبت محمود بود

هست مطلق کارساز نیستیست ** کارگاه هست‌کن جز نیست چیست 1960

بر نوشته هیچ بنویسد کسی ** یا نهاله کارد اندر مغرسی

کاغذی جوید که آن بنوشته نیست ** تخم کارد موضعی که کشته نیست

تو برادر موضع ناکشته باش ** کاغذ اسپید نابنوشته باش

تا مشرف گردی از نون والقلم ** تا بکارد در تو تخم آن ذوالکرم

خود ازین پالوه نالیسیده گیر ** مطبخی که دیده‌ای نادیده گیر 1965

زانک ازین پالوده مستیها بود ** پوستین و چارق از یادت رود

چون در آید نزع و مرگ آهی کنی ** ذکر دلق و چارق آنگاهی کنی

تا نمانی غرق موج زشتیی ** که نباشد از پناهی پشتیی

یاد ناری از سفینه‌ی راستین ** ننگری رد چارق و در پوستین

چونک درمانی به غرقاب فنا ** پس ظلمنا ورد سازی بر ولا 1970

دیو گوید بنگرید این خام را ** سر برید این مرغ بی‌هنگام را

دور این خصلت ز فرهنگ ایاز ** که پدید آید نمازش بی‌نماز

او خروس آسمان بوده ز پیش ** نعره‌های او همه در وقت خویش

در معنی این کی ارنا الاشیاء کما هی و معنی این کی لو کشف الغطاء ما از ددت یقینا و قوله در هر که تو از دیده‌ی بد می‌نگری از چنبره‌ی وجود خود می‌نگری پایه‌ی کژ کژ افکند سایه

ای خروسان از وی آموزید بانگ ** بانگ بهر حق کند نه بهر دانگ

صبح کاذب آید و نفریبدش ** صبح کاذب عالم و نیک و بدش 1975

اهل دنیا عقل ناقص داشتند ** تا که صبح صادقش پنداشتند

صبح کاذب کاروانها را زدست ** که به بوی روز بیرون آمدست

صبح کاذب خلق را رهبر مباد ** کو دهد بس کاروانها را به باد

ای شده تو صبح کاذب را رهین ** صبح صادق را تو کاذب هم مبین

گر نداری از نفاق و بد امان ** از چه داری بر برادر ظن همان 1980

بدگمان باشد همیشه زشت‌کار ** نامه‌ی خود خواند اندر حق یار

آن خسان که در کژیها مانده‌اند ** انبیا را ساحر و کژ خوانده‌اند

وآن امیران خسیس قلب‌ساز ** این گمان بردند بر حجره‌ی ایاز

کو دفینه دارد و گنج اندر آن ** ز آینه‌ی خود منگر اندر دیگران

شاه می‌دانست خود پاکی او ** بهر ایشان کرد او آن جست و جو 1985

کای امیر آن حجره را بگشای در ** نیم شب که باشد او زان بی‌خبر

تا پدید آید سگالشهای او ** بعد از آن بر ماست مالشهای او

مر شما را دادم آن زر و گهر ** من از آن زرها نخواهم جز خبر

این همی‌گفت و دل او می‌طپید ** از برای آن ایاز بی ندید

که منم کین بر زبانم می‌رود ** این جفاگر بشنود او چون شود 1990

باز می‌گوید به حق دین او ** که ازین افزون بود تمکین او

کی به قذف زشت من طیره شود ** وز غرض وز سر من غافل بود

مبتلی چون دید تاویلات رنج ** برد بیند کی شود او مات رنج

صاحب تاویل ایاز صابرست ** کو به بحر عاقبتها ناظرست

هم‌چو یوسف خواب این زندانیان ** هست تعبیرش به پیش او عیان 1995

خواب خود را چون نداند مرد خیر ** کو بود واقف ز سر خواب غیر

گر زنم صد تیغ او را ز امتحان ** کم نگردد وصلت آن مهربان

داند او که آن تیغ بر خود می‌زنم ** من ویم اندر حقیقت او منم

بیان اتحاد عاشق و معشوق از روی حقیقت اگر چه متضادند از روی آنک نیاز ضد بی‌نیازیست چنان که آینه بی‌صورتست و ساده است و بی‌صورتی ضد صورتست ولکن میان ایشان اتحادیست در حقیقت کی شرح آن درازست و العاقل یکفیه الاشاره

جسم مجنون را ز رنج و دوریی ** اندر آمد ناگهان رنجوریی

خون بجوش آمد ز شعله‌ی اشتیاق ** تا پدید آمد بر آن مجنون خناق 2000