گر مرا این بار ستاری کنی ** توبه کردم من ز هر ناکردنی

گر مرا این بار ستاری کنی ** توبه کردم من ز هر ناکردنی 2265

توبه‌ام بپذیر این بار دگر ** تا ببندم بهر توبه صد کمر

من اگر این بار تقصیری کنم ** پس دگر مشنو دعا و گفتنم

این همی زارید و صد قطره روان ** که در افتادم به جلاد و عوان

تا نمیرد هیچ افرنگی چنین ** هیچ ملحد را مبادا این حنین

نوحه‌ها کرد او بر جان خویش ** روی عزرائیل دیده پیش پیش 2270

ای خدا و ای خدا چندان بگفت ** که آن در و دیوار با او گشت جفت

در میان یارب و یارب بد او ** بانگ آمد از میان جست و جو

نوبت جستن رسیدن به نصوح و آواز آمدن که همه را جستیم نصوح را بجویید و بیهوش شدن نصوح از آن هیبت و گشاده شدن کار بعد از نهایت بستگی کماکان یقول رسول الله صلی الله علیه و سلم اذا اصابه مرض او هم اشتدی ازمة تنفرجی

جمله را جستیم پیش آی ای نصوح ** گشت بیهوش آن زمان پرید روح

هم‌چو دیوار شکسته در فتاد ** هوش و عقلش رفت شد او چون جماد

چونک هوشش رفت از تن بی‌امان ** سر او با حق بپیوست آن زمان 2275

چون تهی گشت و وجود او نماند ** باز جانش را خدا در پیش خواند

چون شکست آن کشتی او بی‌مراد ** در کنار رحمت دریا فتاد

جان به حق پیوست چون بی‌هوش شد ** موج رحمت آن زمان در جوش شد

چون که جانش وا رهید از ننگ تن ** رفت شادان پیش اصل خویشتن

جان چو باز و تن مرورا کنده‌ای ** پای بسته پر شکسته بنده‌ای 2280

چونک هوشش رفت و پایش بر گشاد ** می‌پرد آن باز سوی کیقباد

چونک دریاهای رحمت جوش کرد ** سنگها هم آب حیوان نوش کرد

ذره‌ی لاغر شگرف و زفت شد ** فرش خاکی اطلس و زربفت شد

مرده‌ی صدساله بیرون شد ز گور ** دیو ملعون شد به خوبی رشک حور

این همه روی زمین سرسبز شد ** چوب خشک اشکوفه کرد و نغز شد 2285

گرگ با بره حریف می شده ** ناامیدان خوش‌رگ و خوش پی شده

یافته شدن گوهر و حلالی خواستن حاجبکان و کنیزکان شاه‌زاده از نصوح

بعد از آن خوفی هلاک جان بده ** مژده‌ها آمد که اینک گم شده

بانگ آمد ناگهان که رفت بیم ** یافت شد گم گشته آن در یتیم

یافت شد واندر فرح در بافتیم ** مژدگانی ده که گوهر یافتیم

از غریو و نعره و دستک زدن ** پر شده حمام قد زال الحزن 2290

آن نصوح رفته باز آمد به خویش ** دید چشمش تابش صد روز بیش

می حلالی خواست از وی هر کسی ** بوسه می‌دادند بر دستش بسی

بد گمان بردیم و کن ما را حلال ** گوشت تو خوردیم اندر قیل و قال

زانک ظن جمله بر وی بیش بود ** زانک در قربت ز جمله پیش بود

خاص دلاکش بد و محرم نصوح ** بلک هم‌چون دو تنی یک گشته روح 2295

گوهر ار بردست او بردست و بس ** زو ملازم‌تر به خاتون نیست کس

اول او را خواست جستن در نبرد ** بهر حرمت داشتش تاخیر کرد

تا بود کان را بیندازد به جا ** اندرین مهلت رهاند خویش را

این حلالیها ازو می‌خواستند ** وز برای عذر برمی‌خاستند

گفت بد فضل خدای دادگر ** ورنه زآنچم گفته شد هستم بتر 2300

چه حلالی خواست می‌باید ز من ** که منم مجرم‌تر اهل زمن

آنچ گفتندم ز بد از صد یکیست ** بر من این کشفست ار کس را شکیست

کس چه می‌داند ز من جز اندکی ** از هزاران جرم و بد فعلم یکی

من همی دانم و آن ستار من ** جرمها و زشتی کردار من

اول ابلیسی مرا استاد بود ** بعد از آن ابلیس پیشم باد بود 2305

حق بدید آن جمله را نادیده کرد ** تا نگردم در فضیحت روی‌زرد

باز رحمت پوستین دوزیم کرد ** توبه‌ی شیرین چو جان روزیم کرد

هر چه کردم جمله ناکرده گرفت ** طاعت ناکرده آورده گرفت

هم‌چو سرو و سوسنم آزاد کرد ** هم‌چو بخت و دولتم دلشاد کرد

نام من در نامه‌ی پاکان نوشت ** دوزخی بودم ببخشیدم بهشت 2310

آه کردم چون رسن شد آه من ** گشت آویزان رسن در چاه من

آن رسن بگرفتم و بیرون شدم ** شاد و زفت و فربه و گلگون شدم

در بن چاهی همی‌بودم زبون ** در همه عالم نمی‌گنجم کنون

آفرینها بر تو بادا ای خدا ** ناگهان کردی مرا از غم جدا