چونک هوشش رفت و پایش بر گشاد ** می‌پرد آن باز سوی کیقباد

چونک دریاهای رحمت جوش کرد ** سنگها هم آب حیوان نوش کرد

ذره‌ی لاغر شگرف و زفت شد ** فرش خاکی اطلس و زربفت شد

مرده‌ی صدساله بیرون شد ز گور ** دیو ملعون شد به خوبی رشک حور

این همه روی زمین سرسبز شد ** چوب خشک اشکوفه کرد و نغز شد 2285

گرگ با بره حریف می شده ** ناامیدان خوش‌رگ و خوش پی شده

یافته شدن گوهر و حلالی خواستن حاجبکان و کنیزکان شاه‌زاده از نصوح

بعد از آن خوفی هلاک جان بده ** مژده‌ها آمد که اینک گم شده

بانگ آمد ناگهان که رفت بیم ** یافت شد گم گشته آن در یتیم

یافت شد واندر فرح در بافتیم ** مژدگانی ده که گوهر یافتیم

از غریو و نعره و دستک زدن ** پر شده حمام قد زال الحزن 2290

آن نصوح رفته باز آمد به خویش ** دید چشمش تابش صد روز بیش

می حلالی خواست از وی هر کسی ** بوسه می‌دادند بر دستش بسی

بد گمان بردیم و کن ما را حلال ** گوشت تو خوردیم اندر قیل و قال

زانک ظن جمله بر وی بیش بود ** زانک در قربت ز جمله پیش بود

خاص دلاکش بد و محرم نصوح ** بلک هم‌چون دو تنی یک گشته روح 2295

گوهر ار بردست او بردست و بس ** زو ملازم‌تر به خاتون نیست کس

اول او را خواست جستن در نبرد ** بهر حرمت داشتش تاخیر کرد

تا بود کان را بیندازد به جا ** اندرین مهلت رهاند خویش را

این حلالیها ازو می‌خواستند ** وز برای عذر برمی‌خاستند

گفت بد فضل خدای دادگر ** ورنه زآنچم گفته شد هستم بتر 2300

چه حلالی خواست می‌باید ز من ** که منم مجرم‌تر اهل زمن

آنچ گفتندم ز بد از صد یکیست ** بر من این کشفست ار کس را شکیست

کس چه می‌داند ز من جز اندکی ** از هزاران جرم و بد فعلم یکی

من همی دانم و آن ستار من ** جرمها و زشتی کردار من

اول ابلیسی مرا استاد بود ** بعد از آن ابلیس پیشم باد بود 2305

حق بدید آن جمله را نادیده کرد ** تا نگردم در فضیحت روی‌زرد

باز رحمت پوستین دوزیم کرد ** توبه‌ی شیرین چو جان روزیم کرد

هر چه کردم جمله ناکرده گرفت ** طاعت ناکرده آورده گرفت

هم‌چو سرو و سوسنم آزاد کرد ** هم‌چو بخت و دولتم دلشاد کرد

نام من در نامه‌ی پاکان نوشت ** دوزخی بودم ببخشیدم بهشت 2310

آه کردم چون رسن شد آه من ** گشت آویزان رسن در چاه من

آن رسن بگرفتم و بیرون شدم ** شاد و زفت و فربه و گلگون شدم

در بن چاهی همی‌بودم زبون ** در همه عالم نمی‌گنجم کنون

آفرینها بر تو بادا ای خدا ** ناگهان کردی مرا از غم جدا

گر سر هر موی من یابد زبان ** شکرهای تو نیاید در بیان 2315

می‌زنم نعره درین روضه و عیون ** خلق را یا لیت قومی یعلمون

باز خواندن شه‌زاده نصوح را از بهر دلاکی بعد از استحکام توبه و قبول توبه و بهانه کردن او و دفع گفتن

بعد از آن آمد کسی کز مرحمت ** دختر سلطان ما می‌خواندت

دختر شاهت همی‌خواند بیا ** تا سرش شویی کنون ای پارسا

جز تو دلاکی نمی‌خواهد دلش ** که بمالد یا بشوید با گلش

گفت رو رو دست من بی‌کار شد ** وین نصوح تو کنون بیمار شد 2320

رو کسی دیگر بجو اشتاب و تفت ** که مرا والله دست از کار رفت

با دل خود گفت کز حد رفت جرم ** از دل من کی رود آن ترس و گرم

من بمردم یک ره و باز آمدم ** من چشیدم تلخی مرگ و عدم

توبه‌ای کردم حقیقت با خدا ** نشکنم تا جان شدن از تن جدا

بعد آن محنت کرا بار دگر ** پا رود سوی خطر الا که خر 2325

حکایت در بیان آنک کسی توبه کند و پشیمان شود و باز آن پشیمانیها را فراموش کند و آزموده را باز آزماید در خسارت ابد افتد چون توبه‌ی او را ثباتی و قوتی و حلاوتی و قبولی مدد نرسد چون درخت بی‌بیخ هر روز زردتر و خشک‌تر نعوذ بالله

گازری بود و مر او را یک خری ** پشت ریش اشکم تهی و لاغری

در میان سنگ لاخ بی‌گیاه ** روز تا شب بی‌نوا و بی‌پناه

بهر خوردن جز که آب آنجا نبود ** روز و شب بد خر در آن کور و کبود

آن حوالی نیستان و بیشه بود ** شیر بود آنجا که صیدش پیشه بود

شیر را با پیل نر جنگ اوفتاد ** خسته شد آن شیر و ماند از اصطیاد 2330