تا تو بستیزی ستیزند ای حرون ** فانتظرهم انهم منتظرون

تا تو بستیزی ستیزند ای حرون ** فانتظرهم انهم منتظرون 260

عرضه کردن مصطفی علیه‌السلام شهادت را بر مهمان خویش

این سخن پایان ندارد مصطفی ** عرضه کرد ایمان و پذرفت آن فتی

آن شهادت را که فرخ بوده است ** بندهای بسته را بگشوده است

گشت مؤمن گفت او را مصطفی ** که امشبان هم باش تو مهمان ما

گفت والله تا ابد ضیف توم ** هر کجا باشم بهر جا که روم

زنده کرده و معتق و دربان تو ** این جهان و آن جهان بر خوان تو 265

هر که بگزیند جزین بگزیده خوان ** عاقبت درد گلویش ز استخوان

هر که سوی خوان غیر تو رود ** دیو با او دان که هم‌کاسه بود

هر که از همسایگی تو رود ** دیو بی‌شکی که همسایه‌ش شود

ور رود بی‌تو سفر او دوردست ** دیو بد همراه و هم‌سفره‌ی ویست

ور نشیند بر سر اسپ شریف ** حاسد ماهست دیو او را ردیف 270

ور بچه گیرد ازو شهناز او ** دیو در نسلش بود انباز او

در نبی شارکهم گفتست حق ** هم در اموال و در اولاد ای شفق

گفت پیغامبر ز غیب این را جلی ** در مقالات نوادر با علی

یا رسول‌الله رسالت را تمام ** تو نمودی هم‌چو شمس بی‌غمام

این که تو کردی دو صد مادر نکرد ** عیسی از افسونش با عازر نکرد 275

از تو جانم از اجل نک جان ببرد ** عازر ار شد زنده زان دم باز مرد

گشت مهمان رسول آن شب عرب ** شیر یک بز نیمه خورد و بست لب

کرد الحاحش بخور شیر و رقاق ** گفت گشتم سیر والله بی‌نفاق

این تکلف نیست نی ناموس و فن ** سیرتر گشتم از آنک دوش من

در عجب ماندند جمله اهل بیت ** پر شد این قندیل زین یک قطره زیت 280

آنچ قوت مرغ بابیلی بود ** سیری معده‌ی چنین پیلی شود

فجفجه افتاد اندر مرد و زن ** قدر پشه می‌خورد آن پیل‌تن

حرص و وهم کافری سرزیر شد ** اژدها از قوت موری سیر شد

آن گدا چشمی کفر از وی برفت ** لوت ایمانیش لمتر کرد و زفت

آنک از جوع البقر او می‌طپید ** هم‌چو مریم میوه‌ی جنت بدید 285

میوه‌ی جنت سوی چشمش شتافت ** معده‌ی چون دوزخش آرام یافت

ذات ایمان نعمت و لوتیست هول ** ای قناعت کرده از ایمان به قول

بیان آنک نور که غذای جانست غذای جسم اولیا می‌شود تا او هم یار می‌شود روح را کی اسلم شیطانی علی یدی

گرچه آن مطعوم جانست و نظر ** جسم را هم زان نصیبست ای پسر

گر نگشتی دیو جسم آن را اکول ** اسلم الشیطان نفرمودی رسول

دیو زان لوتی که مرده حی شود ** تا نیاشامد مسلمان کی شود 290

دیو بر دنیاست عاشق کور و کر ** عشق را عشقی دگر برد مگر

از نهان‌خانه‌ی یقین چون می‌چشد ** اندک‌اندک رخت عشق آنجا کشد

یا حریص االبطن عرج هکذا ** انما المنهاج تبدیل الغذا

یا مریض القلب عرج للعلاج ** جملة التدبیر تبدیل المزاج

ایها المحبوس فی رهن الطعام ** سوف تنجو ان تحملت الفطام 295

ان فی‌الجوع طعام وافر ** افتقدها وارتج یا نافر

اغتذ بالنور کن مثل البصر ** وافق الاملاک یا خیر البشر

چون ملک تسبیح حق را کن غذا ** تا رهی هم‌چون ملایک از اذا

جبرئیل ار سوی جیفه کم تند ** او به قوت کی ز کرکس کم زند

حبذا خوانی نهاده در جهان ** لیک از چشم خسیسان بس نهان 300

گر جهان باغی پر از نعمت شود ** قسم موش و مار هم خاکی بود

انکار اهل تن غذای روح را و لرزیدن ایشان بر غذای خسیس

قسم او خاکست گر دی گر بهار ** میر کونی خاک چون نوشی چو مار

در میان چوب گوید کرم چوب ** مر کرا باشد چنین حلوای خوب

کرم سرگین در میان آن حدث ** در جهان نقلی نداند جز خبث

مناجات

ای خدای بی‌نظیر ایثار کن ** گوش را چون حلقه دادی زین سخن 305

گوش ما گیر و بدان مجلس کشان ** کز رحیقت می‌خورند آن سرخوشان

چون به ما بویی رسانیدی ازین ** سر مبند آن مشک را ای رب دین

از تو نوشند ار ذکورند ار اناث ** بی‌دریغی در عطا یا مستغاث

ای دعا ناگفته از تو مستجاب ** داده دل را هر دمی صد فتح باب