اندرین بحث ار خرده ره‌بین بدی ** فخر رازی رازدان دین بدی

لیک چون من لمن یذق لم یدر بود ** عقل و تخییلات او حیرت فزود 4145

کی شود کشف از تفکر این انا ** آن انا مکشوف شد بعد از فنا

می‌فتد این عقلها در افتقاد ** در مغا کی حلول و اتحاد

ای ایاز گشته فانی ز اقتراب ** هم‌چو اختر در شعاع آفتاب

بلک چون نطفه مبدل تو به تن ** نه از حلول و اتحادی مفتتن

عفو کن ای عفو در صندوق تو ** سابق لطفی همه مسبوق تو 4150

من کی باشم که بگویم عفو کن ** ای تو سلطان و خلاصه‌ی امر کن

من کی باشم که بوم من با منت ** ای گرفته جمله منها دامنت

مجرم دانستن ایاز خود را درین شفاعت‌گری و عذر این جرم خواستن و در آن عذرگویی خود را مجرم دانستن و این شکستگی از شناخت و عظمت شاه خیزد کی انا اعلمکم بالله و اخشیکم لله و قال الله تعالی انما یخشی الله من عباده العلما

من کی آرم رحم خلم آلود را ** ره نمایم حلم علم‌اندود را

صد هزاران صفع را ارزانیم ** گر زبون صفعها گردانیم

من چه گویم پیشت اعلامت کنم ** یا که وا یادت دهم شرط کرم 4155

آنچ معلوم تو نبود چیست آن ** وآنچ یادت نیست کو اندر جهان

ای تو پاک از جهل و علمت پاک از آن ** که فراموشی کند بر وی نهان

هیچ کس را تو کسی انگاشتی ** هم‌چو خورشیدش به نور افراشتی

چون کسم کردی اگر لابه کنم ** مستمع شو لابه‌ام را از کرم

زانک از نقشم چو بیرون برده‌ای ** آن شفاعت هم تو خود را کرده‌ای 4160

چون ز رخت من تهی گشت این وطن ** تر و خشک خانه نبود آن من

هم دعا از من روان کردی چو آب ** هم نباتش بخش و دارش مستجاب

هم تو بودی اول آرنده‌ی دعا ** هم تو باش آخر اجابت را رجا

تا زنم من لاف کان شاه جهان ** بهر بنده عفو کرد از مجرمان

درد بودم سر به سر من خودپسند ** کرد شاهم داروی هر دردمند 4165

دوزخی بودم پر از شور و شری ** کرد دست فضل اویم کوثری

هر که را سوزید دوزخ در قود ** من برویانم دگر بار از جسد

کار کوثر چیست که هر سوخته ** گردد از وی نابت و اندوخته

قطره قطره او منادی کرم ** کانچ دوزخ سوخت من باز آورم

هست دوزخ هم‌چو سرمای خزان ** هست کوثر چون بهار ای گلستان 4170

هست دوزخ هم‌چو مرگ و خاک گور ** هست کوثر بر مثال نفخ صور

ای ز دوزخ سوخته اجسامتان ** سوی کوثر می‌کشد اکرامتان

چون خلقت الخلق کی یربح علی ** لطف تو فرمود ای قیوم حی

لالان اربح علیهم جود تست ** که شود زو جمله ناقصها درست

عفو کن زین بندگان تن‌پرست ** عفو از دریای عفو اولیترست 4175

عفو خلقان هم‌چو جو و هم‌چو سیل ** هم بدان دریای خود تازند خیل

عفوها هر شب ازین دل‌پاره‌ها ** چون کبوتر سوی تو آید شها

بازشان وقت سحر پران کنی ** تا به شب محبوس این ابدان کنی

پر زنان بار دگر در وقت شام ** می‌پرند از عشق آن ایوان و بام

تا که از تن تار وصلت بسکلند ** پیش تو آیند کز تو مقبلند 4180

پر زنان آمن ز رجع سرنگون ** در هوا که انا الیه راجعون

بانگ می‌آید تعالوا زان کرم ** بعد از آن رجعت نماند از حرص و غم

بس غریبیها کشیدیت از جهان ** قدر من دانسته باشید ای مهان

زیر سایه‌ی این درختم مست ناز ** هین بیندازید پاها را دراز

پایهای پر عنا از راه دین ** بر کنار و دست حوران خالدین 4185

حوریان گشته مغمز مهربان ** کز سفر باز آمدند این صوفیان

صوفیان صافیان چون نور خور ** مدتی افتاده بر خاک و قذر

بی‌اثر پاک از قذر باز آمدند ** هم‌چو نور خور سوی قرص بلند

این گروه مجرمان هم ای مجید ** جمله سرهاشان به دیواری رسید

بر خطا و جرم خود واقف شدند ** گرچه مات کعبتین شه بدند 4190

رو به تو کردند اکنون اه‌کنان ** ای که لطفت مجرمان را ره‌کنان

راه ده آلودگان را العجل ** در فرات عفو و عین مغتسل

تا که غسل آرند زان جرم دراز ** در صف پاکان روند اندر نماز