آن توکل کو خلیلانه ترا ** وآن کرامت چون کلیمت از کجا

تا نبرد تیغت اسمعیل را ** تا کنی شه‌راه قعر نیل را

گر سعیدی از مناره اوفتید ** بادش اندر جامه افتاد و رهید

چون یقینت نیست آن بخت ای حسن ** تو چرا بر باد دادی خویشتن 1350

زین مناره صد هزاران هم‌چو عاد ** در فتادند و سر و سر باد داد

سرنگون افتادگان را زین منار ** می‌نگر تو صد هزار اندر هزار

تو رسن‌بازی نمیدانی یقین ** شکر پاها گوی و می‌رو بر زمین

پر مساز از کاغذ و از که مپر ** که در آن سودا بسی رفتست سر

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم ** لیک او بر عاقبت انداخت چشم 1355

اول صف بر کسی ماندم به کام ** کو نگیرد دانه بیند بند دام

حبذا دو چشم پایان بین راد ** که نگه دارند تن را از فساد

آن ز پایان‌دید احمد بود کو ** دید دوزخ را همین‌جا مو به مو

دید عرش و کرسی و جنات را ** تا درید او پرده‌ی غفلات را

گر همی‌خواهی سلامت از ضرر ** چشم ز اول بند و پایان را نگر 1360

تا عدمها ار ببینی جمله هست ** هستها را بنگری محسوس پست

این ببین باری که هر کش عقل هست ** روز و شب در جست و جوی نیستست

در گدایی طالب جودی که نیست ** بر دکانها طالب سودی که نیست

در مزارع طالب دخلی که نیست ** در مغارس طالب نخلی که نیست

در مدارس طالب علمی که نیست ** در صوامع طالب حلمی که نیست 1365

هستها را سوی پس افکنده‌اند ** نیستها را طالبند و بنده‌اند

زانک کان و مخزن صنع خدا ** نیست غیر نیستی در انجلا

پیش ازین رمزی بگفتستیم ازین ** این و آن را تو یکی بین دو مبین

گفته شد که هر صناعت‌گر که رست ** در صناعت جایگاه نیست جست

جست بنا موضعی ناساخته ** گشته ویران سقفها انداخته 1370

جست سقا کوزای کش آب نیست ** وان دروگر خانه‌ای کش باب نیست

وقت صید اندر عدم بد حمله‌شان ** از عدم آنگه گریزان جمله‌شان

چون امیدت لاست زو پرهیز چیست ** با انیس طمع خود استیز چیست

چون انیس طمع تو آن نیستیست ** از فنا و نیست این پرهیز چیست

گر انیس لا نه‌ای ای جان به سر ** در کمین لا چرایی منتظر 1375

زانک داری جمله دل برکنده‌ای ** شست دل در بحر لا افکنده‌ای

پس گریز از چیست زین بحر مراد ** که بشستت صد هزاران صید داد

از چه نام برگ را کردی تو مرگ ** جادوی بین که نمودت مرگ برگ

هر دو چشمت بست سحر صنعتش ** تا که جان را در چه آمد رغبتش

در خیال او ز مکر کردگار ** جمله صحرا فوق چه زهرست و مار 1380

لاجرم چه را پناهی ساختست ** تا که مرگ او را به چاه انداختست

اینچ گفتم از غلطهات ای عزیز ** هم برین بشنو دم عطار نیز

قصه‌ی سلطان محمود و غلام هندو

رحمة الله علیه گفته است ** ذکر شه محمود غازی سفته است

کز غزای هند پیش آن همام ** در غنیمت اوفتادش یک غلام

پس خلیفه‌ش کرد و بر تختش نشاند ** بر سپه بگزیدش و فرزند خواند 1385

طول و عرض و وصف قصه تو به تو ** در کلام آن بزرگ دین بجو

حاصل آن کودک برین تخت نضار ** شسته پهلوی قباد شهریار

گریه کردی اشک می‌راندی بسوز ** گفت شه او را کای پیروز روز

از چه گریی دولتت شد ناگوار ** فوق املاکی قرین شهریار

تو برین تخت و وزیران و سپاه ** پیش تختت صف زده چون نجم و ماه 1390

گفت کودک گریه‌ام زانست زار ** که مرا مادر در آن شهر و دیار

از توم تهدید کردی هر زمان ** بینمت در دست محمود ارسلان

پس پدر مر مادرم را در جواب ** جنگ کردی کین چه خشمست و عذاب

می‌نیابی هیچ نفرینی دگر ** زین چنین نفرین مهلک سهلتر

سخت بی‌رحمی و بس سنگین‌دلی ** که به صد شمشیر او را قاتلی 1395

من ز گفت هر دو حیران گشتمی ** در دل افتادی مرا بیم و غمی