گفته شد که هر صناعت‌گر که رست ** در صناعت جایگاه نیست جست

جست بنا موضعی ناساخته ** گشته ویران سقفها انداخته 1370

جست سقا کوزای کش آب نیست ** وان دروگر خانه‌ای کش باب نیست

وقت صید اندر عدم بد حمله‌شان ** از عدم آنگه گریزان جمله‌شان

چون امیدت لاست زو پرهیز چیست ** با انیس طمع خود استیز چیست

چون انیس طمع تو آن نیستیست ** از فنا و نیست این پرهیز چیست

گر انیس لا نه‌ای ای جان به سر ** در کمین لا چرایی منتظر 1375

زانک داری جمله دل برکنده‌ای ** شست دل در بحر لا افکنده‌ای

پس گریز از چیست زین بحر مراد ** که بشستت صد هزاران صید داد

از چه نام برگ را کردی تو مرگ ** جادوی بین که نمودت مرگ برگ

هر دو چشمت بست سحر صنعتش ** تا که جان را در چه آمد رغبتش

در خیال او ز مکر کردگار ** جمله صحرا فوق چه زهرست و مار 1380

لاجرم چه را پناهی ساختست ** تا که مرگ او را به چاه انداختست

اینچ گفتم از غلطهات ای عزیز ** هم برین بشنو دم عطار نیز

قصه‌ی سلطان محمود و غلام هندو

رحمة الله علیه گفته است ** ذکر شه محمود غازی سفته است

کز غزای هند پیش آن همام ** در غنیمت اوفتادش یک غلام

پس خلیفه‌ش کرد و بر تختش نشاند ** بر سپه بگزیدش و فرزند خواند 1385

طول و عرض و وصف قصه تو به تو ** در کلام آن بزرگ دین بجو

حاصل آن کودک برین تخت نضار ** شسته پهلوی قباد شهریار

گریه کردی اشک می‌راندی بسوز ** گفت شه او را کای پیروز روز

از چه گریی دولتت شد ناگوار ** فوق املاکی قرین شهریار

تو برین تخت و وزیران و سپاه ** پیش تختت صف زده چون نجم و ماه 1390

گفت کودک گریه‌ام زانست زار ** که مرا مادر در آن شهر و دیار

از توم تهدید کردی هر زمان ** بینمت در دست محمود ارسلان

پس پدر مر مادرم را در جواب ** جنگ کردی کین چه خشمست و عذاب

می‌نیابی هیچ نفرینی دگر ** زین چنین نفرین مهلک سهلتر

سخت بی‌رحمی و بس سنگین‌دلی ** که به صد شمشیر او را قاتلی 1395

من ز گفت هر دو حیران گشتمی ** در دل افتادی مرا بیم و غمی

تا چه دوزخ‌خوست محمود ای عجب ** که مثل گشتست در ویل و کرب

من همی‌لرزیدمی از بیم تو ** غافل از اکرام و از تعظیم تو

مادرم کو تا ببیند این زمان ** مر مرا بر تخت ای شاه جهان

فقر آن محمود تست ای بی‌سعت ** طبع ازو دایم همی ترساندت 1400

گر بدانی رحم این محمود راد ** خوش بگویی عاقبت محمود باد

فقر آن محمود تست ای بیم‌دل ** کم شنو زین مادر طبع مضل

چون شکار فقر کردی تو یقین ** هم‌چوکودک اشک باری یوم دین

گرچه اندر پرورش تن مادرست ** لیک از صد دشمنت دشمن‌ترست

تن چو شد بیمار داروجوت کرد ** ور قوی شد مر ترا طاغوت کرد 1405

چون زره دان این تن پر حیف را ** نی شتا را شاید و نه صیف را

یار بد نیکوست بهر صبر را ** که گشاید صبر کردن صدر را

صبر مه با شب منور داردش ** صبر گل با خار اذفر داردش

صبر شیر اندر میان فرث و خون ** کرده او را ناعش ابن اللبون

صبر جمله‌ی انبیا با منکران ** کردشان خاص حق و صاحب‌قران 1410

هر که را بینی یکی جامه درست ** دانک او آن را به صبر و کسب جست

هرکه را دیدی برهنه و بی‌نوا ** هست بر بی‌صبری او آن گوا

هرکه مستوحش بود پر غصه جان ** کرده باشد با دغایی اقتران

صبر اگر کردی و الف با وفا ** ار فراق او نخوردی این قفا

خوی با حق نساختی چون انگبین ** با لبن که لا احب الافلین 1415

لاجرم تنها نماندی هم‌چنان ** که آتشی مانده به راه از کاروان

چون ز بی‌صبری قرین غیر شد ** در فراقش پر غم و بی‌خیر شد

صحبتت چون هست زر ده‌دهی ** پیش خاین چون امانت می‌نهی