تا به مطلب در رسد هر طالبی ** تا به غرب خود رود هر غاربی

نیست هر مطلوب از طالب دریغ ** جفت تابش شمس و جفت آب میغ

هست دنیا قهرخانه‌ی کردگار ** قهر بین چون قهر کردی اختیار 1890

استخوان و موی مقهوران نگر ** تیغ قهر افکنده اندر بحر و بر

پر و پای مرغ بین بر گرد دام ** شرح قهر حق کننده بی‌کلام

مرد او بر جای خرپشته نشاند ** وآنک کهنه گشت هم پشته نماند

هر کسی را جفت کرده عدل حق ** پیل را با پیل و بق را جنس بق

مونس احمد به مجلس چار یار ** مونس بوجهل عتبه و ذوالخمار 1895

کعبه‌ی جبریل و جانها سدره‌ای ** قبله‌ی عبدالبطون شد سفره‌ای

قبله‌ی عارف بود نور وصال ** قبله‌ی عقل مفلسف شد خیال

قبله‌ی زاهد بود یزدان بر ** قبله‌ی مطمع بود همیان زر

قبله‌ی معنی‌وران صبر و درنگ ** قبله‌ی صورت‌پرستان نقش سنگ

قبله‌ی باطن‌نشینان ذوالمنن ** قبله‌ی ظاهرپرستان روی زن 1900

هم‌چنین برمی‌شمر تازه و کهن ** ور ملولی رو تو کار خویش کن

رزق ما در کاس زرین شد عقار ** وآن سگان را آب تتماج و تغار

لایق آنک بدو خو داده‌ایم ** در خور آن رزق بفرستاده‌ایم

خوی آن را عاشق نان کرده‌ایم ** خوی این را مست جانان کرده‌ایم

چون به خوی خود خوشی و خرمی ** پس چه از درخورد خویت می‌رمی 1905

مادگی خوش آمدت چادر بگیر ** رستمی خوش آمدت خنجر بگیر

این سخن پایان ندارد وآن فقیر ** گشته است از زخم درویشی عقیر

قصه‌ی آن گنج‌نامه کی پهلوی قبه‌ای روی به قبله کن و تیر در کمان نه بینداز آنجا کی افتد گنجست

دید در خواب او شبی و خواب کو ** واقعه‌ی بی‌خواب صوفی‌راست خو

هاتفی گفتش کای دیده تعب ** رقعه‌ای در مشق وراقان طلب

خفیه زان وراق کت همسایه است ** سوی کاغذپاره‌هاش آور تو دست 1910

رقعه‌ای شکلش چنین رنگش چنین ** بس بخوان آن را به خلوت ای حزین

چون بدزدی آن ز وراق ای پسر ** پس برون رو ز انبهی و شور و شر

تو بخوان آن را به خود در خلوتی ** هین مجو در خواندن آن شرکتی

ور شود آن فاش هم غمگین مشو ** که نیابد غیر تو زان نیم جو

ور کشد آن دیر هان زنهار تو ** ورد خود کن دم به دم لاتقنطوا 1915

این بگفت و دست خود آن مژده‌ور ** بر دل او زد که رو زحمت ببر

چون به خویش آمد ز غیبت آن جوان ** می‌نگنجید از فرح اندر جهان

زهره‌ی او بر دریدی از قلق ** گر نبودی رفق و حفظ و لطف حق

یک فرح آن کز پس شصد حجاب ** گوش او بشنید از حضرت جواب

از حجب چون حس سمعش در گذشت ** شد سرافراز و ز گردون بر گذشت 1920

که بود کان حس چشمش ز اعتبار ** زان حجاب غیب هم یابد گذار

چون گذاره شد حواسش از حجاب ** پس پیاپی گرددش دید و خطاب

جانب دکان وراق آمد او ** دست می‌برد او به مشقش سو به سو

پیش چشمش آمد آن مکتوب زود ** با علاماتی که هاتف گفته بود

در بغل زد گفت خواجه خیر باد ** این زمان وا می‌رسم ای اوستاد 1925

رفت کنج خلوتی و آن را بخواند ** وز تحیر واله و حیران بماند

که بدین سان گنج‌نامه‌ی بی‌بها ** چون فتاده ماند اندر مشقها

باز اندر خاطرش این فکر جست ** کز پی هر چیز یزدان حافظست

کی گذارد حافظ اندر اکتناف ** که کسی چیزی رباید از گزاف

گر بیابان پر شود زر و نقود ** بی رضای حق جوی نتوان ربود 1930

ور بخوانی صد صحف بی سکته‌ای ** بی قدر یادت نماند نکته‌ای

ور کنی خدمت نخوانی یک کتاب ** علمهای نادره یابی ز جیب

شد ز جیب آن کف موسی ضو فشان ** کان فزون آمد ز ماه آسمان

کانک می‌جستی ز چرخ با نهیب ** سر بر آوردستت ای موسی ز جیب

تا بدانی که آسمانهای سمی ** هست عکس مدرکات آدمی 1935

نی که اول دست برد آن مجید ** از دو عالم پیشتر عقل آفرید

این سخن پیدا و پنهانست بس ** که نباشد محرم عنقا مگس