گویدش حق نه نکردی شکر من ** چون نکردی شکر آن اکرام‌فن

بر کریمی کرده‌ای ظلم و ستم ** نه ز دست او رسیدت نعمتم

چون به گور آن ولی‌نعمت رسید ** گشت گریان زار و آمد در نشید

گفت ای پشت و پناه هر نبیل ** مرتجی و غوث ابناء السبیل

ای غم ارزاق ما بر خاطرت ** ای چو رزق عام احسان و برت 3265

ای فقیران را عشیره و والدین ** در خراج و خرج و در ایفاء دین

ای چو بحر از بهر نزدیکان گهر ** داده و تحفه سوی دوران مطر

پشت ما گرم از تو بود ای آفتاب ** رونق هر قصر و گنج هر خراب

ای در ابرویت ندیده کس گره ** ای چو میکائیل راد و رزق‌ده

ای دلت پیوسته با دریای غیب ** ای به قاف مکرمت عنقای غیب 3270

یاد ناورده که از مالم چه رفت ** سقف قصد همتت هرگز نکفت

ای من و صد هم‌چو من در ماه و سال ** مر ترا چون نسل تو گشته عیال

نقد ما و جنس ما و رخت ما ** نام ما و فخر ما و بخت ما

تو نمردی ناز و بخت ما بمرد ** عیش ما و رزق مستوفی بمرد

واحد کالالف در رزم و کرم ** صد چو حاتم گاه ایثار نعم 3275

حاتم ار مرده به مرده می‌دهد ** گردگان‌های شمرده می‌دهد

تو حیاتی می‌دهی در هر نفس ** کز نفیسی می‌نگنجد در نفس

تو حیاتی می‌دهی بس پایدار ** نقد زر بی‌کساد و بی‌شمار

وارثی نا بوده یک خوی ترا ** ای فلک سجده کنان کوی ترا

خلق را از گرگ غم لطفت شبان ** چون کلیم الله شبان مهربان 3280

گوسفندی از کلیم الله گریخت ** پای موسی آبله شد نعل ریخت

در پی او تا به شب در جست و جو ** وان رمه غایب شده از چشم او

گوسفند از ماندگی شد سست و ماند ** پس کلیم الله گرد از وی فشاند

کف همی‌مالید بر پشت و سرش ** می‌نواخت از مهر هم‌چون مادرش

نیم ذره طیرگی و خشم نی ** غیر مهر و رحم و آب چشم نی 3285

گفت گیرم بر منت رحمی نبود ** طبع تو بر خود چرا استم نمود

با ملایک گفت یزدان آن زمان ** که نبوت را نمی‌زیبد فلان

مصطفی فرمود خود که هر نبی ** کرد چوپانیش برنا یا صبی

بی‌شبانی کردن و آن امتحان ** حق ندادش پیشوایی جهان

گفت سایل هم تو نیز ای پهلوان ** گفت من هم بوده‌ام دهری شبان 3290

تا شود پیدا وقار و صبرشان ** کردشان پیش از نبوت حق شبان

هر امیری کو شبانی بشر ** آن‌چنان آرد که باشد متمر

حلم موسی‌وار اندر رعی خود ** او به جا آرد به تدبیر و خرد

لاجرم حقش دهد چوپانیی ** بر فراز چرخ مه روحانیی

آنچنان که انبیا را زین رعا ** بر کشید و داد رعی اصفیا 3295

خواجه باری تو درین چوپانیت ** کردی آنچ کور گردد شانیت

دانم آنجا در مکافات ایزدت ** سروری جاودانه بخشدت

بر امید کف چون دریای تو ** بر وظیفه دادن و ایفای تو

وام کردم نه هزار از زر گزاف ** تو کجایی تا شود این درد صاف

تو کجایی تا که خندان چون چمن ** گویی بستان آن و ده چندان ز من 3300

تو کجایی تا مرا خندان کنی ** لطف و احسان چون خداوندان کنی

تو کجایی تا بری در مخزنم ** تا کنی از وام و فاقه آمنم

من همی‌گویم بس و تو مفضلم ** گفته کین هم گیر از بهر دلم

چون همی‌گنجد جهانی زیر طین ** چون بگنجد آسمانی در زمین

حاش لله تو برونی زین جهان ** هم به وقت زندگی هم این زمان 3305

در هوای غیب مرغی می‌پرد ** سایه‌ی او بر زمینی می‌زند

جسم سایه‌ی سایه‌ی سایه‌ی دلست ** جسم کی اندر خور پایه‌ی دلست

مرد خفته روح او چون آفتاب ** در فلک تابان و تن در جامه خواب

جان نهان اندر خلا هم‌چون سجاف ** تن تقلب می‌کند زیر لحاف

روح چون من امر ربی مختفیست ** هر مثالی که بگویم منتفیست 3310