تو حیاتی می‌دهی بس پایدار ** نقد زر بی‌کساد و بی‌شمار

وارثی نا بوده یک خوی ترا ** ای فلک سجده کنان کوی ترا

خلق را از گرگ غم لطفت شبان ** چون کلیم الله شبان مهربان 3280

گوسفندی از کلیم الله گریخت ** پای موسی آبله شد نعل ریخت

در پی او تا به شب در جست و جو ** وان رمه غایب شده از چشم او

گوسفند از ماندگی شد سست و ماند ** پس کلیم الله گرد از وی فشاند

کف همی‌مالید بر پشت و سرش ** می‌نواخت از مهر هم‌چون مادرش

نیم ذره طیرگی و خشم نی ** غیر مهر و رحم و آب چشم نی 3285

گفت گیرم بر منت رحمی نبود ** طبع تو بر خود چرا استم نمود

با ملایک گفت یزدان آن زمان ** که نبوت را نمی‌زیبد فلان

مصطفی فرمود خود که هر نبی ** کرد چوپانیش برنا یا صبی

بی‌شبانی کردن و آن امتحان ** حق ندادش پیشوایی جهان

گفت سایل هم تو نیز ای پهلوان ** گفت من هم بوده‌ام دهری شبان 3290

تا شود پیدا وقار و صبرشان ** کردشان پیش از نبوت حق شبان

هر امیری کو شبانی بشر ** آن‌چنان آرد که باشد متمر

حلم موسی‌وار اندر رعی خود ** او به جا آرد به تدبیر و خرد

لاجرم حقش دهد چوپانیی ** بر فراز چرخ مه روحانیی

آنچنان که انبیا را زین رعا ** بر کشید و داد رعی اصفیا 3295

خواجه باری تو درین چوپانیت ** کردی آنچ کور گردد شانیت

دانم آنجا در مکافات ایزدت ** سروری جاودانه بخشدت

بر امید کف چون دریای تو ** بر وظیفه دادن و ایفای تو

وام کردم نه هزار از زر گزاف ** تو کجایی تا شود این درد صاف

تو کجایی تا که خندان چون چمن ** گویی بستان آن و ده چندان ز من 3300

تو کجایی تا مرا خندان کنی ** لطف و احسان چون خداوندان کنی

تو کجایی تا بری در مخزنم ** تا کنی از وام و فاقه آمنم

من همی‌گویم بس و تو مفضلم ** گفته کین هم گیر از بهر دلم

چون همی‌گنجد جهانی زیر طین ** چون بگنجد آسمانی در زمین

حاش لله تو برونی زین جهان ** هم به وقت زندگی هم این زمان 3305

در هوای غیب مرغی می‌پرد ** سایه‌ی او بر زمینی می‌زند

جسم سایه‌ی سایه‌ی سایه‌ی دلست ** جسم کی اندر خور پایه‌ی دلست

مرد خفته روح او چون آفتاب ** در فلک تابان و تن در جامه خواب

جان نهان اندر خلا هم‌چون سجاف ** تن تقلب می‌کند زیر لحاف

روح چون من امر ربی مختفیست ** هر مثالی که بگویم منتفیست 3310

ای عجب کو لعل شکربار تو ** وان جوابات خوش و اسرار تو

ای عجب کو آن عقیق قندخا ** آن کلید قفل مشکل‌های ما

ای عجب کو آن دم چون ذوالفقار ** آنک کردی عقل‌ها را بی‌قرار

چند هم‌چون فاخته کاشانه‌جو ** کو و کو و کو و کو و کو و کو

کو همان‌جا که صفات رحمتست ** قدرتست و نزهتست و فطنتست 3315

کو همان‌جا که دل و اندیشه‌اش ** دایم آن‌جا بد چو شیر و بیشه‌اش

کو همان‌جا که امید مرد و زن ** می‌رود در وقت اندوه و حزن

کو همان‌جا که به وقت علتی ** چشم پرد بر امید صحتی

آن طرف که بهر دفع زشتیی ** باد جویی بهر کشت و کشتیی

آن طرف که دل اشارت می‌کند ** چون زبان یا هو عبارت می‌کند 3320

او مع‌الله است بی کو کو همی ** کاش جولاهانه ماکو گفتمی

عقل ما کو تا ببیند غرب و شرق ** روح‌ها را می‌زند صد گونه برق

جزر و مدش بد به بحری در زبد ** منتهی شد جزر و باقی ماند مد

نه هزارم وام و من بی دست‌رس ** هست صد دینار ازین توزیع و بس

حق کشیدت ماندم در کش‌مکش ** می‌روم نومید ای خاک تو خوش 3325

همتی می‌دار در پر حسرتت ** ای همایون روی و دست و همتت

آمدم بر چشمه و اصل عیون ** یافتم در وی به جای آب خون