تا مدد گیرد ازو هر صورتی ** از کمال و از جمال و قدرتی

باز بی‌صورت چو پنهان کرد رو ** آمدند از بهر کد در رنگ و بو 3745

صورتی از صورت دیگر کمال ** گر بجوید باشد آن عین ضلال

پس چه عرضه می‌کنی ای بی‌گهر ** احتیاج خود به محتاجی دگر

چون صور بنده‌ست بر یزدان مگو ** ظن مبر صورت به تشبیهش مجو

در تضرع جوی و در افنای خویش ** کز تفکر جز صور ناید به پیش

ور ز غیر صورتت نبود فره ** صورتی کان بی‌تو زاید در تو به 3750

صورت شهری که آنجا می‌روی ** ذوق بی‌صورت کشیدت ای روی

پس به معنی می‌روی تا لامکان ** که خوشی غیر مکانست و زمان

صورت یاری که سوی او شوی ** از برای مونسی‌اش می‌روی

پس بمعنی سوی بی‌صورت شدی ** گرچه زان مقصود غافل آمدی

پس حقیقت حق بود معبود کل ** کز پی ذوقست سیران سبل 3755

لیک بعضی رو سوی دم کرده‌اند ** گرچه سر اصلست سر گم کرده‌اند

لیک آن سر پیش این ضالان گم ** می‌دهد داد سری از راه دم

آن ز سر می‌یابد آن داد این ز دم ** قوم دیگر پا و سر کردند گم

چونک گم شد جمله جمله یافتند ** از کم آمد سوی کل بشتافتند

دیدن ایشان در قصر این قلعه‌ی ذات الصور نقش روی دختر شاه چین را و بیهوش شدن هر سه و در فتنه افتادن و تفحص کردن کی این صورت کیست

این سخن پایان ندارد آن گروه ** صورتی دیدند با حسن و شکوه 3760

خوب‌تر زان دیده بودند آن فریق ** لیک زین رفتند در بحر عمیق

زانک افیونشان درین کاسه رسید ** کاسه‌ها محسوس و افیون ناپدید

کرد فعل خویش قلعه‌ی هش‌ربا ** هر سه را انداخت در چاه بلا

تیر غمزه دوخت دل را بی‌کمان ** الامان و الامان ای بی‌امان

قرنها را صورت سنگین بسوخت ** آتشی در دین و دلشان بر فروخت 3765

چونک روحانی بود خود چون بود ** فتنه‌اش هر لحظه دیگرگون بود

عشق صورت در دل شه‌زادگان ** چون خلش می‌کرد مانند سنان

اشک می‌بارید هر یک هم‌چو میغ ** دست می‌خایید و می‌گفت ای دریغ

ما کنون دیدیم شه ز آغاز دید ** چندمان سوگند داد آن بی‌ندید

انبیا را حق بسیارست از آن ** که خبر کردند از پایانمان 3770

کاینچ می‌کاری نروید جز که خار ** وین طرف پری نیابی زو مطار

تخم از من بر که تا ریعی دهد ** با پر من پر که تیر آن سو جهد

تو ندانی واجبی آن و هست ** هم تو گویی آخر آن واجب بدست

او توست اما نه این تو آن توست ** که در آخر واقف بیرون‌شوست

توی آخر سوی توی اولت ** آمدست از بهر تنبیه و صلت 3775

توی تو در دیگری آمد دفین ** من غلام مرد خودبینی چنین

آنچ در آیینه می‌بیند جوان ** پیر اندر خشت بیند بیش از آن

ز امر شاه خویش بیرون آمدیم ** با عنایات پدر یاغی شدیم

سهل دانستیم قول شاه را ** وان عنایت‌های بی اشباه را

نک در افتادیم در خندق همه ** کشته و خسته‌ی بلا بی ملحمه 3780

تکیه بر عقل خود و فرهنگ خویش ** بودمان تا این بلا آمد به پیش

بی‌مرض دیدیم خویش و بی ز رق ** آنچنان که خویش را بیمار دق

علت پنهان کنون شد آشکار ** بعد از آنک بند گشتیم و شکار

سایه‌ی رهبر بهست از ذکر حق ** یک قناعت به که صد لوت و طبق

چشم بینا بهتر از سیصد عصا ** چشم بشناسد گهر را از حصا 3785

در تفحص آمدند از اندهان ** صورت کی بود عجب این در جهان

بعد بسیاری تفحص در مسیر ** کشف کرد آن راز را شیخی بصیر

نه از طریق گوش بل از وحی هوش ** رازها بد پیش او بی روی‌پوش

گفت نقش رشک پروینست این ** صورت شه‌زاده‌ی چینست این

هم‌چو جان و چون جنین پنهانست او ** در مکتم پرده و ایوانست او 3790

سوی او نه مرد ره دارد نه زن ** شاه پنهان کرد او را از فتن

غیرتی دارد ملک بر نام او ** که نپرد مرغ هم بر بام او

وای آن دل کش چنین سودا فتاد ** هیچ کس را این چنین سودا مباد