چون شود پر مطربش بنهد ز دست ** پر مشو که آسیب دست او خوشست

تی شو و خوش باش بین اصبعین ** کز می لا این سرمستست این 4215

رفت طغیان آب از چشمش گشاد ** آب چشمش زرع دین را آب داد

سبب تاخیر اجابت دعای مومن

ای بسا مخلص که نالد در دعا ** تا رود دود خلوصش بر سما

تا رود بالای این سقف برین ** بوی مجمر از انین المذنبین

پس ملایک با خدا نالند زار ** کای مجیب هر دعا وی مستجار

بنده‌ی مومن تضرع می‌کند ** او نمی‌داند به جز تو مستند 4220

تو عطا بیگانگان را می‌دهی ** از تو دارد آرزو هر مشتهی

حق بفرماید که نه از خواری اوست ** عین تاخیر عطا یاری اوست

حاجت آوردش ز غفلت سوی من ** آن کشیدش مو کشان در کوی من

گر بر آرم حاجتش او وا رود ** هم در آن بازیچه مستغرق شود

گرچه می‌نالد به جان یا مستجار ** دل شکسته سینه‌خسته گو بزار 4225

خوش همی‌آید مرا آواز او ** وآن خدایا گفتن و آن راز او

وانک اندر لابه و در ماجرا ** می‌فریباند بهر نوعی مرا

طوطیان و بلبلان را از پسند ** از خوش آوازی قفس در می‌کنند

زاغ را و چغد را اندر قفس ** کی کنند این خود نیامد در قصص

پیش شاهد باز چون آید دو تن ** آن یکی کمپیر و دیگر خوش‌ذقن 4230

هر دو نان خواهند او زوتر فطیر ** آرد و کمپیر را گوید که گیر

وآن دگر را که خوشستش قد و خد ** کی دهد نان بل به تاخیر افکند

گویدش بنشین زمانی بی‌گزند ** که به خانه نان تازه می‌پزند

چون رسد آن نان گرمش بعد کد ** گویدش بنشین که حلوا می‌رسد

هم برین فن داردارش می‌کند ** وز ره پنهان شکارش می‌کند 4235

که مرا کاریست با تو یک زمان ** منتظر می‌باش ای خوب جهان

بی‌مرادی مومنان از نیک و بد ** تو یقین می‌دان که بهر این بود

رجوع کردن به قصه‌ی آن شخص کی به او گنج نشان دادند به مصر و بیان تضرع او از درویشی به حضرت حق

مرد میراثی چو خورد و شد فقیر ** آمد اندر یا رب و گریه و نفیر

خود کی کوبد این در رحمت‌نثار ** که نیابد در اجابت صد بهار

خواب دید او هاتفی گفت او شنید ** که غنای تو به مصر آید پدید 4240

رو به مصر آنجا شود کار تو راست ** کرد کدیت را قبول او مرتجاست

در فلان موضع یکی گنجی است زفت ** در پی آن بایدت تا مصر رفت

بی‌درنگی هین ز بغداد ای نژند ** رو به سوی مصر و منبت‌گاه قند

چون ز بغداد آمد او تا سوی مصر ** گرم شد پشتش چو دید او روی مصر

بر امید وعده‌ی هاتف که گنج ** یابد اندر مصر بهر دفع رنج 4245

در فلان کوی و فلان موضع دفین ** هست گنجی سخت نادر بس گزین

لیک نفقه‌ش بیش و کم چیزی نماند ** خواست دقی بر عوام‌الناس راند

لیک شرم و همتش دامن گرفت ** خویش را در صبر افشردن گرفت

باز نفسش از مجاعت بر طپید ** ز انتجاع و خواستن چاره ندید

گفت شب بیرون روم من نرم نرم ** تا ز ظلمت نایدم در کدیه شرم 4250

هم‌چو شبکوکی کنم شب ذکر و بانگ ** تا رسد از بامهاام نیم دانگ

اندرین اندیشه بیرون شد بکوی ** واندرین فکرت همی شد سو به سوی

یک زمان مانع همی‌شد شرم و جاه ** یک زمانی جوع می‌گفتش بخواه

پای پیش و پای پس تا ثلث شب ** که بخواهم یا بخسپم خشک‌لب

رسیدن آن شخص به مصر و شب بیرون آمدن به کوی از بهر شبکوکی و گدایی و گرفتن عسس او را و مراد اوحاصل شدن از عسس بعد از خوردن زخم بسیار و عسی ان تکرهوا شیا و هو خیر لکم و قوله تعالی سیجعل الله بعد عسر یسرا و قوله علیه‌السلام اشتدی ازمة تنفرجی و جمیع القرآن و الکتب المنزلة فی تقریر هذا

ناگهانی خود عسس او را گرفت ** مشت و چوبش زد ز صفرا تا شکفت 4255

اتفاقا اندر آن شب‌های تار ** دیده بد مردم ز شب‌دزدان ضرار

بود شب‌های مخوف و منتحس ** پس به جد می‌جست دزدان را عسس

تا خلیفه گفت که ببرید دست ** هر که شب گردد وگر خویش منست

بر عسس کرده ملک تهدید و بیم ** که چرا باشید بر دزدان رحیم

عشوه‌شان را از چه رو باور کنید ** یا چرا زیشان قبول زر کنید 4260

رحم بر دزدان و هر منحوس‌دست ** بر ضعیفان ضربت و بی‌رحمیست

هین ز رنج خاص مسکل ز انتقام ** رنج او کم بین ببین تو رنج عام

اصبع ملدوغ بر در دفع شر ** در تعدی و هلاک تن نگر