گفت روزی کشتیی بر موج تیز ** من شکستم ز امر تا شد ریز ریز

پس بگفتی قبض کن جان همه ** جز زنی و غیر طفلی زان رمه

هر دو بر یک تخته‌ای در ماندند ** تخته را آن موج‌ها می‌راندند

باز گفتی جان مادر قبض کن ** طفل را بگذار تنها ز امر کن

چون ز مادر بسکلیدم طفل را ** خود تو می‌دانی چه تلخ آمد مرا 4805

بس بدیدم دود ماتم‌های زفت ** تلخی آن طفل از فکرم نرفت

گفت حق آن طفل را از فضل خویش ** موج را گفتم فکن در بیشه‌ایش

بیشه‌ای پر سوسن و ریحان و گل ** پر درخت میوه‌دار خوش‌اکل

چشمه‌های آب شیرین زلال ** پروریدم طفل را با صد دلال

صد هزاران مرغ مطرب خوش‌صدا ** اندر آن روضه فکنده صد نوا 4810

پسترش کردم ز برگ نسترن ** کرده او را آمن از صدمه‌ی فتن

گفته من خورشید را کو را مگز ** باد را گفته برو آهسته وز

ابر را گفته برو باران مریز ** برق را گفته برو مگرای تیز

زین چمن ای دی مبران اعتدال ** پنجه ای بهمن برین روضه ممال

کرامات شیخ شیبان راعی قدس الله روحه العزیز

هم‌چو آن شیبان که از گرگ عنید ** وقت جمعه بر رعا خط می‌کشید 4815

تا برون ناید از آن خط گوسفند ** نه در آید گرگ و دزد با گزند

بر مثال دایره‌ی تعویذ هود ** که اندر آن صرصر امان آل بود

هشت روزی اندرین خط تن زنید ** وز برون مثله تماشا می‌کنید

بر هوا بردی فکندی بر حجر ** تا دریدی لحم و عظم از هم‌دگر

یک گره را بر هوا درهم زدی ** تا چو خشخاش استخوان ریزان شدی 4820

آن سیاست را که لرزید آسمان ** مثنوی اندر نگنجد شرح آن

گر به طبع این می‌کنی ای باد سرد ** گرد خط و دایره‌ی آن هود گرد

ای طبیعی فوق طبع این ملک بین ** یا بیا و محو کن از مصحف این

مقریان را منع کن بندی بنه ** یا معلم را به مال و سهم ده

عاجزی و خیره کن عجز از کجاست ** عجز تو تابی از آن روز جزاست 4825

عجزها داری تو در پیش ای لجوج ** وقت شد پنهانیان را نک خروج

خرم آن کین عجز و حیرت قوت اوست ** در دو عالم خفته اندر ظل دوست

هم در آخر عجز خود را او بدید ** مرده شد دین عجایز را گزید

چون زلیخا یوسفش بر وی بتافت ** از عجوزی در جوانی راه یافت

زندگی در مردن و در محنتست ** آب حیوان در درون ظلمتست 4830

رجوع کردن به قصه‌ی پروردن حق تعالی نمرود را بی‌واسطه‌ی مادر و دایه در طفلی

حاصل آن روضه چو باغ عارفان ** از سموم صرصر آمد در امان

یک پلنگی طفلکان نو زاده بود ** گفتم او را شیر ده طاعت نمود

پس بدادش شیر و خدمتهاش کرد ** تا که بالغ گشت و زفت و شیرمرد

چون فطامش شد بگفتم با پری ** تا در آموزید نطق و داوری

پرورش دادم مر او را زان چمن ** کی بگفت اندر بگنجد فن من 4835

داده من ایوب را مهر پدر ** بهر مهمانی کرمان بی‌ضرر

داده کرمان را برو مهر ولد ** بر پدر من اینت قدرت اینت ید

مادران را داب من آموختم ** چون بود لطفی که من افروختم

صد عنایت کردم و صد رابطه ** تا ببیند لطف من بی‌واسطه

تا نباشد از سبب در کش‌مکش ** تا بود هر استعانت از منش 4840

ورنه تا خود هیچ عذری نبودش ** شکوتی نبود ز هر یار بدش

این حضانه دید با صد رابطه ** که بپروردم ورا بی‌واسطه

شکر او آن بود ای بنده‌ی جلیل ** که شد او نمرود و سوزنده‌ی خلیل

هم‌چنان کین شاه‌زاده شکر شاه ** کرد استکبار و استکثار جاه

که چرا من تابع غیری شوم ** چونک صاحب ملک و اقبال نوم 4845

لطف‌های شه که ذکر آن گذشت ** از تجبر بر دلش پوشیده گشت

هم‌چنان نمرود آن الطاف را ** زیر پا بنهاد از جهل و عمی

این زمان کافر شد و ره می‌زند ** کبر و دعوی خدایی می‌کند

رفته سوی آسمان با جلال ** با سه کرکس تا کند با من قتال

صد هزاران طفل بی‌تلویم را ** کشته تا یابد وی ابراهیم را 4850