گفت دزدان آمدند اندر نقاب ** رختها بردند از پیشم شتاب

گفت دزدان آمدند اندر نقاب ** رختها بردند از پیشم شتاب 545

قوم گفتندش که ای چو تل ریگ ** پس چه می‌کردی کیی ای مردریگ

گفت من یک کس بدم ایشان گروه ** با سلاح و با شجاعت با شکوه

گفت اگر در جنگ کم بودت امید ** نعره‌ای زن کای کریمان برجهید

گفت آن دم کارد بنمودند و تیغ ** که خمش ورنه کشیمت بی‌دریغ

آن زمان از ترس بستم من دهان ** این زمان هیهای و فریاد و فغان 550

آن زمان بست آن دمم که دم زنم ** این زمان چندانک خواهی هی کنم

چونک عمرت برد دیو فاضحه ** بی‌نمک باشد اعوذ و فاتحه

گرچه باشد بی‌نمک اکنون حنین ** هست غفلت بی‌نمک‌تر زان یقین

هم‌چنین هم بی‌نمک می‌نال نیز ** که ذلیلان را نظر کن ای عزیز

قادری بی‌گاه باشد یا به گاه ** از تو چیزی فوت کی شد ای اله 555

شاه لا تاسوا علی ما فاتکم ** کی شود از قدرتش مطلوب گم

حواله کردن مرغ گرفتاری خود را در دام به فعل و مکر و زرق زاهد و جواب زاهد مرغ را

گفت آن مرغ این سزای او بود ** که فسون زاهدان را بشنود

گفت زاهد نه سزای آن نشاف ** کو خورد مال یتیمان از گزاف

بعد از آن نوحه‌گری آغاز کرد ** که فخ و صیاد لرزان شد ز درد

کز تناقضهای دل پشتم شکست ** بر سرم جانا بیا می‌مال دست 560

زیر دست تو سرم را راحتیست ** دست تو در شکربخشی آیتیست

سایه‌ی خود از سر من برمدار ** بی‌قرارم بی‌قرارم بی‌قرار

خوابها بیزار شد از چشم من ** در غمت ای رشک سرو و یاسمن

گر نیم لایق چه باشد گر دمی ** ناسزایی را بپرسی در غمی

مر عدم را خود چه استحقاق بود ** که برو لطفت چنین درها گشود 565

خاک گرگین را کرم آسیب کرد ** ده گهر از نور حس در جیب کرد

پنج حس ظاهر و پنج نهان ** که بشر شد نطفه‌ی مرده از آن

توبه بی توفیقت ای نور بلند ** چیست جز بر ریش توبه ریش‌خند

سبلتان توبه یک یک بر کنی ** توبه سایه‌ست و تو ماه روشنی

ای ز تو ویران دکان و منزلم ** چون ننالم چون بیفشاری دلم 570

چون گریزم زانک بی تو زنده نیست ** بی خداوندیت بود بنده نیست

جان من بستان تو ای جان را اصول ** زانک بی‌تو گشته‌ام از جان ملول

عاشقم من بر فن دیوانگی ** سیرم از فرهنگی و فرزانگی

چون بدرد شرم گویم راز فاش ** چند ازین صبر و زحیر و ارتعاش

در حیا پنهان شدم هم‌چون سجاف ** ناگهان بجهم ازین زیر لحاف 575

ای رفیقان راهها را بست یار ** آهوی لنگیم و او شیر شکار

جز که تسلیم و رضا کو چاره‌ای ** در کف شیر نری خون‌خواره‌ای

او ندارد خواب و خور چون آفتاب ** روحها را می‌کند بی‌خورد و خواب

که بیا من باش یا هم‌خوی من ** تا ببینی در تجلی روی من

ور ندیدی چون چنین شیدا شدی ** خاک بودی طالب احیا شدی 580

گر ز بی‌سویت ندادست او علف ** چشم جانت چون بماندست آن طرف

گربه بر سوراخ زان شد معتکف ** که از آن سوراخ او شد معتلف

گربه‌ی دیگر همی‌گردد به بام ** کز شکار مرغ یابید او طعام

آن یکی را قبله شد جولاهگی ** وآن یکی حارس برای جامگی

وان یکی بی‌کار و رو در لامکان ** که از آن سو دادیش تو قوت جان 585

کار او دارد که حق را شد مرید ** بهر کار او ز هر کاری برید

دیگران چون کودکان این روز چند ** تا شب ترحال بازی می‌کنند

خوابناکی کو ز یقظت می‌جهد ** دایه‌ی وسواس عشوه‌ش می‌دهد

رو بخسپ ای جان که نگذاریم ما ** که کسی از خواب بجهاند ترا

هم تو خود را بر کنی از بیخ خواب ** هم‌چو تشنه که شنود او بانک آب 590

بانگ آبم من به گوش تشنگان ** هم‌چو باران می‌رسم از آسمان

بر جه ای عاشق برآور اضطراب ** بانگ آب و تشنه و آنگاه خواب

حکایت آن عاشق کی شب بیامد بر امید وعده‌ی معشوق بدان وثاقی کی اشارت کرده بود و بعضی از شب منتظر ماند و خوابش بربود معشوق آمد بهر انجاز وعده او را خفته یافت جیبش پر جوز کرد و او را خفته گذاشت و بازگشت

عاشقی بودست در ایام پیش ** پاسبان عهد اندر عهد خویش

سالها در بند وصل ماه خود ** شاهمات و مات شاهنشاه خود