شهر را بگذاشت و آن سوی رای کرد ** قصد جست و جوی آن هیهای کرد

پرس پرسان می‌شد اندر افتقاد ** چیست این غم بر که این ماتم فتاد

این رئیس زفت باشد که بمرد ** این چنین مجمع نباشد کار خرد 785

نام او و القاب او شرحم دهید ** که غریبم من شما اهل دهید

چیست نام و پیشه و اوصاف او ** تا بگویم مرثیه ز الطاف او

مرثیه سازم که مرد شاعرم ** تا ازینجا برگ و لالنگی برم

آن یکی گفتش که هی دیوانه‌ای ** تو نه‌ای شیعه عدو خانه‌ای

روز عاشوار نمی‌دانی که هست ** ماتم جانی که از قرنی بهست 790

پیش مومن کی بود این غصه خوار ** قدر عشق گوش عشق گوشوار

پیش مومن ماتم آن پاک‌روح ** شهره‌تر باشد ز صد طوفان نوح

نکته گفتن آن شاعر جهت طعن شیعه حلب

گفت آری لیک کو دور یزید ** کی بدست این غم چه دیر اینجا رسید

چشم کوران آن خسارت را بدید ** گوش کران آن حکایت را شنید

خفته بودستید تا اکنون شما ** که کنون جامه دریدیت از عزا 795

پس عزا بر خود کنید ای خفتگان ** زانک بد مرگیست این خواب گران

روح سلطانی ز زندانی بجست ** جامه چه درانیم و چون خاییم دست

چونک ایشان خسرو دین بوده‌اند ** وقت شادی شد چو بشکستند بند

سوی شادروان دولت تاختند ** کنده و زنجیر را انداختند

روز ملکست و گش و شاهنشهی ** گر تو یک ذره ازیشان آگهی 800

ور نه‌ای آگه برو بر خود گری ** زانک در انکار نقل و حشری

بر دل و دین خرابت نوحه کن ** که نمی‌بیند جز این خاک کهن

ور همی‌بیند چرا نبود دلیر ** پشتدار و جانسپار و چشم‌سیر

در رخت کو از می دین فرخی ** گر بدیدی بحر کو کف سخی

آنک جو دید آب را نکند دریغ ** خاصه آن کو دید آن دریا و میغ 805

تمثیل مرد حریص نابیننده رزاقی حق را و خزاین و رحمت او را به موری کی در خرمنگاه بزرگ با دانه‌ی گندم می‌کوشد و می‌جوشد و می‌لرزد و به تعجیل می‌کشد و سعت آن خرمن را نمی‌بیند

مور بر دانه بدان لرزان شود ** که ز خرمنهای خوش اعمی بود

می‌کشد آن دانه را با حرص و بیم ** که نمی‌بیند چنان چاش کریم

صاحب خرمن همی‌گوید که هی ** ای ز کوری پیش تو معدوم شی

تو ز خرمنهای ما آن دیده‌ای ** که در آن دانه به جان پیچیده‌ای

ای به صورت ذره کیوان را ببین ** مور لنگی رو سلیمان را ببین 810

تو نه‌ای این جسم تو آن دیده‌ای ** وا رهی از جسم گر جان دیده‌ای

آدمی دیده‌ست باقی گوشت و پوست ** هرچه چشمش دیده است آن چیز اوست

کوه را غرقه کند یک خم ز نم ** منفذش چون باز باشد سوی یم

چون به دریا راه شد از جان خم ** خم با جیحون برآرد اشتلم

زان سبب قل گفته‌ی دریا بود ** هرچه نطق احمدی گویا بود 815

گفته‌ی او جمله در بحر بود ** که دلش را بود در دریا نفوذ

داد دریا چون ز خم ما بود ** چه عجب در ماهیی دریا بود

چشم حس افسرد بر نقش ممر ** تش ممر می‌بینی و او مستقر

این دوی اوصاف دید احولست ** ورنه اول آخر آخر اولست

هی ز چه معلوم گردد این ز بعث ** بعث را جو کم کن اندر بعث بحث 820

شرط روز بعث اول مردنست ** زانک بعث از مرده زنده کردنست

جمله عالم زین غلط کردند راه ** کز عدم ترسند و آن آمد پناه

از کجا جوییم علم از ترک علم ** از کجا جوییم سلم از ترک سلم

از کجا جوییم هست از ترک هست ** از کجا جوییم سیب از ترک دست

هم تو تانی کرد یا نعم المعین ** دیده‌ی معدوم‌بین را هست بین 825

دیده‌ای کو از عدم آمد پدید ** ذات هستی را همه معدوم دید

این جهان منتظم محشر شود ** گر دو دیده مبدل و انور شود

زان نماید این حقایق ناتمام ** که برین خامان بود فهمش حرام

نعمت جنات خوش بر دوزخمی ** شد محرم گرچه حق آمد سخی

در دهانش تلخ آید شهد خلد ** چون نبود از وافیان در عهد خلد 830

مر شما را نیز در سوداگری ** دست کی جنبد چو نبود مشتری

کی نظاره اهل بخریدن بود ** آن نظاره گول گردیدن بود