He dropped a quantity of pearls on the ship and sprang (aloft): he made the air his high-seat and sate (thereon),
در چند انداخت در کشتی و جست ** مر هوا را ساخت کرسی و نشست
(Resting) at ease, cross-legged, as kings upon their thrones— he above the zenith, and the ship before him.
خوش مربع چون شهان بر تخت خویش ** او فراز اوج و کشتیاش به پیش
He said, “Begone! The ship for you, God for me, so that a beggarly thief may not be with you!3490
گفت رو کشتی شما را حق مرا ** تا نباشد با شما دزد گدا
Let us see who will be the loser by this separation! I am pleased, (being) paired (united) with God and singled (isolated) from (His) creatures.
تا که را باشد خسارت زین فراق ** من خوشم جفت حق و با خلق طاق
He does not accuse me of theft, He does not hand me over to (the mercy of) an informer.”
نه مرا او تهمت دزدی نهد ** نه مهارم را به غمازی دهد
The people in the ship cried out, “O noble chief, wherefore has such a high estate been given to thee?”
بانگ کردند اهل کشتی کای همام ** از چه دادندت چنین عالی مقام
He answered, “For throwing suspicion on dervishes and offending God on account of a despicable thing (as ye have done)!
گفت از تهمت نهادن بر فقیر ** و ز حق آزاری پی چیزی حقیر
God forbid! Nay, (it was) for showing reverence to (the spiritual) kings, inasmuch as I did not conceive ill thoughts against dervishes—3495
حاش لله بل ز تعظیم شهان ** که نبودم در فقیران بد گمان
Those gracious dervishes of sweet breath (pure spirit), for whose magnification (the chapter of the Qur’án entitled) ‘Abasa was revealed.”
آن فقیران لطیف خوش نفس ** کز پی تعظیمشان آمد عبس
That dervishhood is not for the sake of (avoiding) entanglement (with the world); no, (it is) because nothing exists but God.
آن فقیری بهر پیچا پیچ نیست ** بل پی آن که بجز حق هیچ نیست
How should I hold in suspicion those whom God hath entrusted with the treasury of the Seventh Heaven?
متهم چون دارم آنها را که حق ** کرد امین مخزن هفتم طبق
The fleshly soul is suspect, not the sublime Reason: the senses are suspect, not the subtle Light.
متهم نفس است نه عقل شریف ** متهم حس است نه نور لطیف
The fleshly soul is a sophist: beat it constantly, for beating does it good, not arguing with it.3500
نفس سوفسطایی آمد میزنش ** کش زدن سازد نه حجت گفتنش
It sees a miracle (wrought by a prophet), and at the moment it glows (with belief); (but) afterwards it says, “’Twas (only) a phantasy;
معجزه بیند فروزد آن زمان ** بعد از آن گوید خیالی بود آن
For if that wondrous sight was real, why did it not become abiding, day and night, in the eye?”
ور حقیقت بودی آن دید عجب ** چون مقیم چشم نامد روز و شب
It is abiding in the eyes of the pure, (but) it does not haunt the eyes of animals (sensual men);
آن مقیم چشم پاکان میبود ** نه قرین چشم حیوان میشود
For the miracle is ashamed and scornful of these (bodily) senses: how should a peacock be (confined) in a narrow pit?
کان عجب زین حس دارد عار و ننگ ** کی بود طاوس اندر چاه تنگ
Take heed not to call me garrulous: I say (only) one in a hundred, and that (one) like a hair.3505
تا نگویی مر مرا بسیار گو ** من ز صد یک گویم و آن همچو مو
How some Súfís abused a certain Súfí, saying that he talked too much in the presence of the Shaykh.
تشنیع صوفیان بر آن صوفی که پیش شیخ بسیار میگوید
Some Súfís abused a certain Súfí, and came to the Shaykh of the convent,
صوفیان بر صوفیی شنعت زدند ** پیش شیخ خانقاهی آمدند
And said to the Shaykh, “Demand justice for our souls from this Súfí, O Guide!”
شیخ را گفتند داد جان ما ** تو از این صوفی بجو ای پیشوا
He said, “Why, what is the complaint, O Súfís?” He (their spokesman) replied, “This Súfí has three annoying habits:
گفت آخر چه گله ست ای صوفیان ** گفت این صوفی سه خو دارد گران
In speech he is garrulous as a bell; in eating he eats more than twenty persons;
در سخن بسیار گو همچون جرس ** در خورش افزون خورد از بیست کس
And if he sleep, he is like the Men of the Cave.” (Thus) did the Súfís march to war (against him) before the Shaykh.3510
ور بخسبد هست چون اصحاب کهف ** صوفیان کردند پیش شیخ زحف
The Shaykh turned his face towards that dervish, saying, “In every case that exists, take the middle (course).
شیخ رو آورد سوی آن فقیر ** که ز هر حالی که هست اوساط گیر
(It is stated) in Tradition that the best things are the mean (those between the two extremes): the (four) humours are beneficial through being in equipoise.
در خبر خیر الأمور أوساطها ** نافع آمد ز اعتدال أخلاطها