English    Türkçe    فارسی   

5
663-687

  • That this beauty and perfection (of mine) may be impaired. When my face (beauty) remains no more, I shall not fall into woe.
  • تا شود کم این جمال و این کمال  ** چون نماند رو کم افتم در وبال 

  • When I rend (my face) with this intention, ’tis no sin, for this face ought to be covered with wounds.
  • چون بدین نیت خراشم بزه نیست  ** که به زخم این روی را پوشیدنیست 

  • If my heart had a modest disposition, my handsome face would produce naught but purity (goodness). 665
  • گر دلم خوی ستیری داشتی  ** روی خوبم جز صفا نفراشتی 

  • Since I did not see (in myself) strength and wisdom and righteousness, I saw the adversary and at once broke my weapons,
  • چون ندیدم زور و فرهنگ و صلاح  ** خصم دیدم زود بشکستم سلاح 

  • Lest my sword should become useful to him; lest my dagger should become hurtful to me.
  • تا نگردد تیغ من او را کمال  ** تا نگردد خنجرم بر من وبال 

  • I will continue to flee as long as my veins are running, (but) how should it be easy to escape from one's self?
  • می‌گریزم تا رگم جنبان بود  ** کی فرار از خویشتن آسان بود 

  • He who is in flight from another obtains rest when he has been separated from him (the pursuer).
  • آنک از غیری بود او را فرار  ** چون ازو ببرید گیرد او قرار 

  • I, who am the adversary (of myself), ’tis I that am in flight (from myself): rising and departing is my occupation for ever. 670
  • من که خصمم هم منم اندر گریز  ** تا ابد کار من آمد خیزخیز 

  • He whose adversary is his own shadow is not safe either in India or Khutan.
  • نه به هندست آمن و نه در ختن  ** آنک خصم اوست سایه‌ی خویشتن 

  • Description of the selfless ones who have become safe from their own vices and virtues; for they are naughted in the everlastingness of God, like stars which are naughted (vanish) in the Sun during the daytime; and he who is naughted hath no fear of bane and (is free from) danger.
  • در صفت آن بی‌خودان کی از شر خود و هنر خود آمن شده‌اند کی فانی‌اند در بقای حق هم‌چون ستارگان کی فانی‌اند روز در آفتاب و فانی را خوف آفت و خطر نباشد 

  • When, through (spiritual) poverty, faná (self-naughting) graces him (such a one), he becomes shadowless like Mohammed.
  • چون فناش از فقر پیرایه شود  ** او محمدوار بی‌سایه شود 

  • Faná graced (the Prophet who said) ‘Poverty is my pride’: he became shadowless like the flame of a candle.
  • فقر فخری را فنا پیرایه شد  ** چون زبانه‌ی شمع او بی‌سایه شد 

  • (When) the candle has become entirely flame from head to foot, the shadow hath no passage (way of approach) around it.
  • شمع جمله شد زبانه پا و سر  ** سایه را نبود بگرد او گذر 

  • The wax (candle) fled from itself and from the shadow into the radiance for the sake of Him who moulded the candle. 675
  • موم از خویش و ز سایه در گریخت  ** در شعاع از بهر او کی شمع ریخت 

  • He said, ‘I moulded thee for the sake of faná (self-naughting).’ It replied, ‘I accordingly took refuge in faná.’
  • گفت او بهر فنایت ریختم  ** گفت من هم در فنا بگریختم 

  • This is the necessary everlasting radiance, not the radiance of the perishable accidental candle.
  • این شعاع باقی آمد مفترض  ** نه شعاع شمع فانی عرض 

  • When the candle is wholly naughted in the fire (of Divine illumination), you will not see any trace of the candle or rays (of its light).
  • شمع چون در نار شد کلی فنا  ** نه اثر بینی ز شمع و نه ضیا 

  • Manifestly, in dispelling the darkness, the external (material) flame is maintained by a wax candle;
  • هست اندر دفع ظلمت آشکار  ** آتش صورت به مومی پایدار 

  • (But) the candle (which is) the body is contrary to the wax candle, since in proportion as that (the body) dwindles, the light of the spirit is increased. 680
  • برخلاف موم شمع جسم کان  ** تا شود کم گردد افزون نور جان 

  • This is the everlasting radiance, and that (bodily candle) is perishable: the candle of the spirit hath a Divine flame.
  • این شعاع باقی و آن فانیست  ** شمع جان را شعله‌ی ربانیست 

  • Since this tongue of fire was (really) light, ’twas far from it to become a perishable shadow.
  • این زبانه‌ی آتشی چون نور بود  ** سایه‌ی فانی شدن زو دور بود 

  • The cloud's shadow falls on the earth: the shadow never consorts with the moon.
  • ابر را سایه بیفتد در زمین  ** ماه را سایه نباشد همنشین 

  • Selflessness is cloudlessness, O well-disposed one: in (the state of) selflessness thou wilt be like the orb of the moon.
  • بی‌خودی بی‌ابریست ای نیک‌خواه  ** باشی اندر بی‌خودی چون قرص ماه 

  • Again, when a cloud comes, driven along, the light goes: of the moon there remains (only) a phantom. 685
  • باز چون ابری بیاید رانده  ** رفت نور از مه خیالی مانده 

  • Its light is made feeble by the cloud-veil: that noble full-moon becomes less than the new moon.
  • از حجاب ابر نورش شد ضعیف  ** کم ز ماه نو شد آن بدر شریف 

  • The moon is made to appear a phantom by clouds and dust: the cloud, (which is) the body, has caused us to conceive phantasies.
  • مه خیالی می‌نماید ز ابر و گرد  ** ابر تن ما را خیال‌اندیش کرد