Fakat kökü sağlam da yeşil yaprakları yoksa nihayet günün birinde yüzlerce yaprak el sallar.
ور ندارد برگ سبز و بیخ هست ** عاقبت بیرون کند صد برگ دست
İlminle gururlanma da ahdini bütünlemeye bak. Çünkü bilgi kabuğa benzer, ahitse onun içidir.1170
تو مشو غره به علمش عهد جو ** علم چون قشرست و عهدش مغز او
Kötü işli adam, kötülükte sabit oldu da iyilik edenlerin eriştikleri devleti gördü mü? Şeytan olur, hasedinden hayrı menetmeye kalkışır, Şeytan gibi hani. Harmanı yanan da herkesin harmanının yanmasını ister. “Görmedin mi namaz kılan kulu, namaz kıldırmaya çalışanı?”
در بیان آنک مرد بدکار چون متمکن شود در بدکاری و اثر دولت نیکوکاران ببیند شیطان شود و مانع خیر گردد از حسد همچون شیطان کی خرمن سوخته همه را خرمن سوخته خواهد ارایت الذی ینهی عبدا اذا صلی
Vefakarların faydalandığını gördün mü sen, Şeytan gibi haset edersin.
وافیان را چون ببینی کرده سود ** تو چو شیطانی شوی آنجا حسود
Mizaç ve tabiatı bozuk ve hasta olan kişi, kimsenin iyi olmamasını ister.
هرکرا باشد مزاج و طبع سست ** او نخواهد هیچ کس را تندرست
Şeytan gibi hasetçi değilsen dava kapısını bırak da vefa tapısına gel.
گر نخواهی رشک ابلیسی بیا ** از در دعوی به درگاه وفا
Madem ki vefan yok, bari söylenme. Çünkü sözün çoğu, bizlik benlik davasıdır.
چون وفاات نیست باری دم مزن ** که سخن دعویست اغلب ما و من
Bu söz, gönlü geliştiren bir sözdür. Susmakla insan yüzlerce gelişmeye nail olur.1175
این سخن در سینه دخل مغزهاست ** در خموشی مغز جان را صد نماست
İçteki şey, dile geldi mi iç, harç olur gider. Çok harç etme de o güzelim iç kalsın.
چون بیامد در زبان شد خرج مغز ** خرج کم کن تا بماند مغز نغز
Az söyleyen adam da derin bir düşünce vardır. Söyleme kabuğu arttı mı iç yok olur.
مرد کم گوینده را فکرست زفت ** قشر گفتن چون فزون شد مغز رفت
Kabuk kalın olursa iç küçülür, zayıflar. İç kemale geldi, güzelleşti, büyüyüp oldu mu kabuk incelir.
پوست افزون بود لاغر بود مغز ** پوست لاغر شد چو کامل گشت و نغز
Hamlıktan kurtulup yetişen olan cevize, bademe ve fıstığa, şu üç meyveye bir bak.
بنگر این هر سه ز خامی رسته را ** جوز را و لوز را و پسته را
Kim isyan ederse Şeytan olur, iyilerin devletine haset eder. 1180
هر که او عصیان کند شیطان شود ** که حسود دولت نیکان شود
Tanrı ahdine vefa edersen Tanrı da kereminden senin ahdini korur.
چونک در عهد خدا کردی وفا ** از کرم عهدت نگه دارد خدا
Sense Tanrı’ya vefa etmekten gözünü yummuşsun. “Beni anın da sizi anayım” ayetini duymadın mı ki?
از وفای حق تو بسته دیدهای ** اذکروا اذکرکم نشنیدهای
“Ahdıma vefa edin” ahdına kulak ver de sevgiliden “Ahdınıza vefa edeyim” vaidi gelsin.
گوش نه اوفوا به عهدی گوشدار ** تا که اوفی عهدکم آید ز یار
Ey hüzün sahibi, bizim ahdımız ve borç vermemiz nedir? yere kuru tohum ekmek gibi.
عهد و قرض ما چه باشد ای حزین ** همچو دانهی خشک کشتن در زمین
Ondan ne yere bir parlaklık gelir, ne yer sahibi zenginleşir.1185
نه زمین را زان فروغ و لمتری ** نه خداوند زمین را توانگری
Bu, ancak bunun aslını yokluk aleminden veren sensin, bundan bana lazım diye bir işarette bulunmaktan ibarettir.
جز اشارت که ازین میبایدم ** که تو دادی اصل این را از عدم
Yedim tohumunu da nişane olarak getirdim. Bu nimetten yine bize ihsan et demektir.
خوردم و دانه بیاوردم نشان ** که ازین نعمت به سوی ما کشان
Şu halde ey bahtlı kişi, kuru duayı bırak. Ağaç isteyen tohum eker.
پس دعای خشک هل ای نیکبخت ** که فشاند دانه میخواهد درخت
Tohumun yoksa Tanrı, yine o dua yüzünden sana bir fidan bağışlar ki görenler, ne hoş çalışmış da ne güzel fidana sahip olmuş derler.
گر نداری دانه ایزد زان دعا ** بخشدت نخلی که نعم ما سعی
Meryem gibi hani. Derdi vardı da tohumu yoktu. Bu dert yüzünden sanat sahibi Tanrı, o kuru hurma ağacını yeşertti.1190
همچو مریم درد بودش دانه نی ** سبز کرد آن نخل را صاحبفنی
Çünkü o ulu, o temiz kadın vefakardı. Tanrı bu yüzden o istemeden onun yüzlerce muradını vefa etti.
زانک وافی بود آن خاتون راد ** بیمرادش داد یزدان صد مراد
Vefakar olan topluluk, bu vefayı bütün aleme yaymışlardır.
آن جماعت را که وافی بودهاند ** بر همه اصنافشان افزودهاند
Denizler de onların buyruklarına uymuştur, dağlar da. Dört unsur bile onlara kul, köle kesilmiştir.
گشت دریاها مسخرشان و کوه ** چار عنصر نیز بندهی آن گروه