English    Türkçe    فارسی   

2
3507-3556

  • And said to the Shaykh, “Demand justice for our souls from this Súfí, O Guide!”
  • شیخ را گفتند داد جان ما ** تو از این صوفی بجو ای پیشوا
  • He said, “Why, what is the complaint, O Súfís?” He (their spokesman) replied, “This Súfí has three annoying habits:
  • گفت آخر چه گله ست ای صوفیان ** گفت این صوفی سه خو دارد گران‏
  • In speech he is garrulous as a bell; in eating he eats more than twenty persons;
  • در سخن بسیار گو همچون جرس ** در خورش افزون خورد از بیست کس‏
  • And if he sleep, he is like the Men of the Cave.” (Thus) did the Súfís march to war (against him) before the Shaykh. 3510
  • ور بخسبد هست چون اصحاب کهف ** صوفیان کردند پیش شیخ زحف‏
  • The Shaykh turned his face towards that dervish, saying, “In every case that exists, take the middle (course).
  • شیخ رو آورد سوی آن فقیر ** که ز هر حالی که هست اوساط گیر
  • (It is stated) in Tradition that the best things are the mean (those between the two extremes): the (four) humours are beneficial through being in equipoise.
  • در خبر خیر الأمور أوساطها ** نافع آمد ز اعتدال أخلاطها
  • If by accident (any) one humour become excessive, disease appears in the human body.
  • گر یکی خلطی فزون شد از عرض ** در تن مردم پدید آید مرض‏
  • Do not exceed in (any) quality him that is thy yoke-fellow, for that will assuredly bring about separation (between you) in the end.
  • بر قرین خویش مفزا در صفت ** کان فراق آرد یقین در عاقبت‏
  • The speech of Moses was in measure, but even so it exceeded the words of his good friend. 3515
  • نطق موسی بد بر اندازه و لیک ** هم فزون آمد ز گفت یار نیک‏
  • That excess resulted in (his) opposing Khadir; and he (Khadir) said, ‘Go, thou art one that talks too much: this is a (cause of) separation (between us).’
  • آن فزونی با خضر آمد شقاق ** گفت رو تو مکثری هذا فراق‏
  • O (thou who resemblest) Moses, thou art garrulous. Go far off, or else be dumb with me and blind!
  • موسیا بسیار گویی دور شو ** ور نه با من گنگ باش و کور شو
  • And if thou goest not, but remainest sitting (here) in despite (of me), thou art gone in reality and severed (from my company).”
  • ور نرفتی وز ستیزه شسته‏ای ** تو به معنی رفته‏ای بگسسته‏ای‏
  • When suddenly you commit an act of (legal) impurity in the ritual prayer, it (the prayer) says to you, “Go speedily to purify yourself”;
  • چون حدث کردی تو ناگه در نماز ** گویدت سوی طهارت رو به تاز
  • And if you go not, you will be moving (exerting yourself) in vain; verily your prayer is gone beforehand (already), O misguided man! 3520
  • ور نرفتی خشک جنبان می‏شوی ** خود نمازت رفت بنشین ای غوی‏
  • Go to them that are your mates, (them) that are enamoured of your discourse and thirsting for it.
  • رو بر آنها که هم جفت تواند ** عاشقان و تشنه‏ی گفت تواند
  • One who keeps watch is superior to those who slumber: the (spiritual) fish have no need of one who keeps watch.
  • پاسبان بر خوابناکان بر فزود ** ماهیان را پاسبان حاجت نبود
  • Those who wear clothes look to the launderer, (but) the soul of the naked hath (Divine) illumination as its adornment.
  • جامه پوشان را نظر بر گازر است ** جان عریان را تجلی زیور است‏
  • Either withdraw (and turn) aside from the naked, or like them become free from body-garments.
  • یا ز عریانان به یک سو باز رو ** یا چو ایشان فارغ از تن جامه شو
  • And if you cannot become wholly naked, make your garments less, so that you may tread the middle path. 3525
  • ور نمی‏تانی که کل عریان شوی ** جامه کم کن تا ره اوسط روی‏
  • How the dervish excused himself to the Shaykh.
  • عذر گفتن فقیر به شیخ‏
  • Then the dervish told the Shaykh how the case stood, and coupled excuses with the discharge of that obligation.
  • پس فقیر آن شیخ را احوال گفت ** عذر را با آن غرامت کرد جفت‏
  • To the Shaykh's questions he gave answer good and right, like the answers of Khadir—
  • مر سؤال شیخ را داد او جواب ** چون جوابات خضر خوب و صواب‏
  • (Namely) those answers to the questions of Moses which Khadir, (inspired) by the all-knowing Lord, set forth to him,
  • آن جوابات سؤالات کلیم ** کش خضر بنمود از رب علیم‏
  • (So that) his difficulties became solved, and he (Khadir) gave to him (Moses) the key to every question (in a way) beyond telling.
  • گشت مشکلهاش حل و افزون زیاد ** از پی هر مشکلش مفتاح داد
  • The dervish also had (a spiritual) inheritance from Khadir; (hence) he bent his will to answering the Shaykh. 3530
  • از خضر درویش هم میراث داشت ** در جواب شیخ همت بر گماشت‏
  • He said, “Although the middle path is (the way of) wisdom, yet the middle path too is relative.
  • گفت راه اوسط ار چه حکمت است ** لیک اوسط نیز هم با نسبت است‏
  • Relatively to a camel, the water in the stream is little, but to a mouse it is like the ocean.
  • آب جو نسبت به اشتر هست کم ** لیک باشد موش را آن همچو یم‏
  • If any one has an allowance of four loaves and eats two or three, that is the mean;
  • هر که را باشد وظیفه چار نان ** دو خورد یا سه خورد هست اوسط آن‏
  • But if he eat all the four, it is far from the mean: he is in bondage to greed, like a duck.
  • ور خورد هر چار دور از اوسط است ** او اسیر حرص مانند بط است‏
  • If one has appetite for ten loaves and eats six, know that that is the mean. 3535
  • هر که او را اشتها ده نان بود ** شش خورد می‏دان که اوسط آن بود
  • When I have appetite for fifty loaves, and you for (no more than) six scones, we are not equivalent.
  • چون مرا پنجاه نان هست اشتهی ** مر ترا شش گرده هم دستیم نی‏
  • You may be tired by ten rak‘as (of prayer), I may not be worn thin by five hundred.
  • تو به ده رکعت نماز آیی ملول ** من به پانصد در نیایم در نحول‏
  • One goes bare-foot (all the way) to the Ka‘ba, and one becomes beside himself (with exhaustion in going) as far as the mosque.
  • آن یکی تا کعبه حافی می‏رود ** و آن یکی تا مسجد از خود می‏شود
  • One in utter self-devotion gives his life, one is agonised at giving a single loaf.
  • آن یکی در پاکبازی جان بداد ** وین یکی جان کند تا یک نان بداد
  • This mean belongs to (the realm of) the finite, for that (finite) has a beginning and end. 3540
  • این وسط در با نهایت می‏رود ** که مرا آن را اول و آخر بود
  • A beginning and end are necessary in order that the mean or middle (point) between them may be conceived in imagination.
  • اول و آخر بباید تا در آن ** در تصور گنجد اوسط یا میان‏
  • Inasmuch as the infinite has not (these) two limits, how should the mean be applicable to it?
  • بی‏نهایت چون ندارد دو طرف ** کی بود او را میانه منصرف‏
  • No one has shown it to have beginning or end. He (God) said, ‘If the sea were to become ink for it (the Word of God)…’
  • اول و آخر نشانش کس نداد ** گفت لو کان له البحر مداد
  • If the Seven Seas should become entirely ink, (still) there is no hope of coming to an end.
  • هفت دریا گر شود کلی مداد ** نیست مر پایان شدن را هیچ امید
  • If orchards and forests should become pens altogether, there would never be any decrease in this Word. 3545
  • باغ و بیشه گر بود یک سر قلم ** زین سخن هرگز نگردد هیچ کم‏
  • All that ink and (all those) pens pass away, and this numberless Word is everlasting.
  • آن همه حبر و قلم فانی شود ** وین حدیث بی‏عدد باقی بود
  • At times my state resembles sleep: a misguided person may think it is sleep.
  • حالت من خواب را ماند گهی ** خواب پندارد مر آن را گمرهی‏
  • Know that my eyes are asleep, (but) my heart is awake: know that my (seemingly) inactive form is (really) in action.
  • چشم من خفته دلم بیدار دان ** شکل بی‏کار مرا بر کار دان‏
  • The Prophet said, ‘My eyes sleep, (but) my heart is not asleep to the Lord of created beings.’
  • گفت پیغمبر که عینای تنام ** لا ینام قلبی عن رب الأنام‏
  • Your eyes are awake, and your heart is sunk in slumber; my eyes are asleep, (but) my heart is in (contemplation of) the opening of the door (of Divine grace). 3550
  • چشم تو بیدار و دل خفته به خواب ** چشم من خفته دلم در فتح باب‏
  • My heart hath five senses other (than the physical): both the worlds (external and spiritual) are the stage (theatre) for the senses of the heart.
  • مر دلم را پنج حس دیگر است ** حس دل را هر دو عالم منظر است‏
  • Do not regard me from (the standpoint of) your infirmity: to you ’tis night, to me that same night is morningtide.
  • تو ز ضعف خود مکن در من نگاه ** بر تو شب بر من همان شب چاشت‏گاه‏
  • To you ’tis prison, to me that prison is like a garden: to me the most absolute state of occupation (with the world) has become (a state of spiritual) freedom.
  • بر تو زندان بر من آن زندان چو باغ ** عین مشغولی مرا گشته فراغ‏
  • Your feet are in the mud; to me the mud has become roses. You have mourning; I have feasting and drums.
  • پای تو در گل مرا گل گشته گل ** مر ترا ماتم مرا سور و دهل‏
  • (Whilst) I am dwelling with you in some place on the earth, I am coursing over the seventh sphere (of Heaven), like Saturn. 3555
  • در زمینم با تو ساکن در محل ** می‏دوم بر چرخ هفتم چون زحل‏
  • ’Tis not I that am seated beside you, ’tis my shadow: my rank is higher than (the reach of) thoughts,
  • همنشینت من نیم سایه‏ی من است ** برتر از اندیشه‏ها پایه‏ی من است‏