(Bu kasidede padişahın methi hiç yoktu. Çünkü padişahın nimetleri, hilâtları, zaten dilsiz, dudaksız, padişahı methedip duruyordu!) 1165 بی‌زبان و لب همان نعمای شاه ** مدح شه می‌کرد و خلعتهای شاه
O şairin birkaç yıl sonra yine aynı ihsanlara nail olmak ümidiyle tekrar gelmesi, padişahın, âdeti veçhile bin dinar verilmesini emretmesi, yine adı Ebülhasan olan yeni vezirin, birçok masraflarımız var, hazine boş, ben onu, bu ihsanın onda biriyle bile hoşnut ederim demesi باز آمدن آن شاعر بعد چند سال به امید همان صله و هزار دینار فرمودن بر قاعده‌ی خویش و گفتن وزیر نو هم حسن نام شاه را کی این سخت بسیارست و ما را خرجهاست و خزینه خالیست و من او را بده یک آن خشنود کنم
Birkaç yıl sonra şair, yine yok yoksun bir hale düştü, muhtaç oldu... rızıklanmak, ekin parası bulmak ümidiyle, بعد سالی چند بهر رزق و کشت ** شاعر از فقر و عوز محتاج گشت
Dedi ki: Yokluk ve darlık zamanında sınanmış şeyi aramak, ona başvurmak daha iyi... گفت وقت فقر و تنگی دو دست ** جست و جوی آزموده بهترست
Kerem ve ihsanda sınadığın kapıya gideyim de yine ihtiyacımı arz edeyim. درگهی را که آزمودم در کرم ** حاجت نو را بدان جانب برم
Sibeveyh, Allah sözünün manasını anlatırken “Halk, hacet zamanında ona sığınır... معنی الله گفت آن سیبویه ** یولهون فی الحوائج هم لدیه
İhtiyaçlarımızı sana arz eder, sana sığınırız... Hacetlerimizi senden diler, sen de buluruz demektir” dedi. 1170 گفت الهنا فی حوائجنا الیک ** والتمسناها وجدناها لدیک
Binlerce akıllı kişi, dert ve ihtiyaç zamanında umumiyetle o tek Allah’ın huzurunda ağlar, inler. صد هزاران عاقل اندر وقت درد ** جمله نالان پیش آن دیان فرد
Hiçbir aklı eksik ve deli yoktur ki acizliğini varsın da bir nekese arz etsin! هیچ دیوانه‌ی فلیوی این کند ** بر بخیلی عاجزی کدیه تند
Akıllılar, binlerce defa ihtiyaçlarının giderildiğini görmeselerdi hiç o tapıya canla başla giderler miydi? گر ندیدندی هزاران بار بیش ** عاقلان کی جان کشیدندیش پیش
Hatta deniz dalgaları arasındaki bütün balıklar, yücelerde uçan bütün kuşlar bile... بلک جمله‌ی ماهیان در موجها ** جمله‌ی پرندگان بر اوجها
Fil, kurt, avlanan aslan, koca ejderha, karınca, yılan... 1175 پیل و گرگ و حیدر اشکار نیز ** اژدهای زفت و مور و مار نیز
Hatta toprak, su, yel ve her bir kıvılcım bile kışın da dileğini ondan elde eder, baharda da! بلک خاک و باد و آب و هر شرار ** مایه زو یابند هم دی هم بهار
Bu gökyüzü, her an, yarabbi, beni bir zaman bile aşağılatma diye ona yalvarır... هر دمش لابه کند این آسمان ** که فرو مگذارم ای حق یک زمان
Benim direğim, senin korumandadır... Bütün gökler sağ elinde dürülmüş, yayılmıştır, der. استن من عصمت و حفظ تو است ** جمله مطوی یمین آن دو دست
Bu yer, beni su üstünde yükleyen sensin, kararımı elden alma diye niyaz eder. وین زمین گوید که دارم بر قرار ** ای که بر آبم تو کردستی سوار
Hepsi keselerini onun nimetiyle doldurup büzmüşler... Hepsi hacet vermeyi ondan öğrenmişlerdir. 1180 جملگان کیسه ازو بر دوختند ** دادن حاجت ازو آموختند
Her peygamber, “Sabır ve namaz hususunda ondan yardım isteyin” diye ondan berat ve ferman getirmiştir. هر نبیی زو برآورده برات ** استعینوا منه صبرا او صلات
Kendinize gelin; ondan isteyin... Başkasından değil. Suyu denizde arayın, kuru derede değil! هین ازو خواهید نه از غیر او ** آب در یم جو مجو در خشک جو
Başkasından isteneni de o verir... O kimsenin sana meyleden eline cömertliği ihsan eden yine Allah’tır. ور بخواهی از دگر هم او دهد ** بر کف میلش سخا هم او نهد
İtaatinden çekineni bile altınlara gark eder, Karun yaparsa itaat eder de ona yüz tutarsan neler yapmaz? آنک معرض را ز زر قارون کند ** رو بدو آری به طاعت چون کند
Şair, bir kere daha ihsan sevdasıyla yüzünü o ihsan sahibi padişaha tuttu 1185 بار دیگر شاعر از سودای داد ** روی سوی آن شه محسن نهاد
Şairin hediyesi ne olacak? Yeni bir şiir... Onu ihsan sahibine götürür, sunar, adeta rehin bırakır! هدیه‌ی شاعر چه باشد شعر نو ** پیش محسن آرد و بنهد گرو
İhsan sahipleri, yüzlerce kerem ve cömertlikle altınlar yığarlar, şairleri beklerler. محسنان با صد عطا و جود و بر ** زر نهاده شاعران را منتظر
Onlarca bir şiir, yüz denk kumaştan daha iyidir... Hele denize dalıp da dibinden inciler çıkaran bir şairin şiiri olursa! پیششان شعری به از صدتنگ شعر ** خاصه شاعر کو گهر آرد ز قعر
İnsan, önce ekmeğe haristir... Çünkü gıda ve ekmek, cana direktir. آدمی اول حریص نان بود ** زانک قوت و نان ستون جان بود
Canını avucuna alır da hırsla, ümitle ve yüzlerce hilelere, düzenlere başvurarak çalışıp ekmeğini elde etmeye savaşır. 1190 سوی کسب و سوی غصب و صد حیل ** جان نهاده بر کف از حرص و امل
Fakat az bir şey elde eder de ekmek için çalışmaya ihtiyacı kalmazsa artık şöhrete, ada sana ve şairlerin methine âşık olur. چون بنادر گشت مستغنی ز نان ** عاشق نامست و مدح شاعران
İster ki onlar, kendisinin aslını, faslını övsünler... lütfunu, ihsanını anlatmada minberler kursunlar... تا که اصل و فصل او را بر دهند ** در بیان فضل او منبر نهند
Bu suretle de onun lütfu, ihsanı, altın bağışlaması, söz arasında amber gibi koksun! تا که کر و فر و زر بخشی او ** هم‌چو عنبر بو دهد در گفت و گو
Allah, bizim huyumuzu da kendi huyuna uygun, kendi suretine göre yarattı, bizim vasfımız da onun vasfından bir örnektir. خلق ما بر صورت خود کرد حق ** وصف ما از وصف او گیرد سبق
Yaratıcı Allah da, kendisine şükür ve hamd edilmesini ister... bu yüzden insanın huyu da böyledir; o da kendisinin övülmesini diler. 1195 چونک آن خلاق شکر و حمدجوست ** آدمی را مدح‌جویی نیز خوست
Hele fazilette çevik ve üstün olan Allah eri, sağlam tulum gibi o yelle doludur. خاصه مرد حق که در فضلست چست ** پر شود زان باد چون خیک درست
Fakat insan, o methe lâyık değilse, o methin ehli olmazsa yalancı yel, fayda vermez... Tulumu yırtar, patlatır! ور نباشد اهل زان باد دروغ ** خیک بدریدست کی گیرد فروغ
Bu meseli kendiliğimden söylemedim arkadaş; aklın başındaysa ve ehilsen serserice dinleme! این مثل از خود نگفتم ای رفیق ** سرسری مشنو چو اهلی و مفیق
Bunu hakkındaki hicivleri duyunca, müşriklerin “Ahmet neden medihten hoşlanıyor, neden medihten memnun oluyor?” dediklerini işitince söyledi. این پیمبر گفت چون بشنید قدح ** که چرا فربه شود احمد به مدح
Şair, ihsan ölmedi ya diye evvelce nail olduğu ihsana şükran olarak yazdığı şiiri alıp padişaha götürdü, sundu. 1200 رفت شاعر پیش آن شاه و ببرد ** شعر اندر شکر احسان کان نمرد
İhsan sahipleri öldüler, ihsanları kaldı... Ne mutlu o kişiye ki bu merkebi sürdü! محسنان مردند و احسانها بماند ** ای خنک آن را که این مرکب براند
Zalimler de ölüp gittiler, fakat yaptıkları zulümler kaldı... Vay o cana ki bu hileyi, bu kötülüğü yaptı! ظالمان مردند و ماند آن ظلمها ** وای جانی کو کند مکر و دها
Peygamber “Ne mutlu o adama ki dünyadan gitti de ondan iyi bir iş kaldı” demiştir. گفت پیغامبر خنک آن را که او ** شد ز دنیا ماند ازو فعل نکو
İhsan sahibi öldü ama ihsanı ölmedi ki... Allah indinde din ve ihsan, küçük ve değersiz bir şey değildir! مرد محسن لیک احسانش نمرد ** نزد یزدان دین و احسان نیست خرد
Eyvanlar olsun o kişiye ki kendisi öldü de isyanı kaldı... Sakın, öldü de canını kurtardı sanma ha! 1205 وای آنکو مرد و عصیانش نمود ** تا نپنداری به مرگ او جان ببرد
Bırak bunu şimdi... Şair, yol üstünde borçlu ve paraya pek ihtiyacı var! این رها کن زانک شاعر بر گذر ** وام‌دارست و قوی محتاج زر
Şair önceki ihsana nail olurum ümidiyle söylediği şiiri götürüp padişaha sundu. برد شاعر شعر سوی شهریار ** بر امید بخشش و احسان پار
Güzelim incilerle dolu olan o lâtif ve nefis şiiri, evvelki ihsan ve ikramın ümidiyle arz etti. نازنین شعری پر از در درست ** بر امید و بوی اکرام نخست
Padişahın âdetiydi, yine âdeti veçhile bin altın verin dedi. شاه هم بر خوی خود گفتش هزار ** چون چنین بد عادت آن شهریار
Fakat bu sefer bu cömert vezir yücelik Burak’ına binmiş, dünyadan göçüp gitmişti. 1210 لیک این بار آن وزیر پر ز جود ** بر براق عز ز دنیا رفته بود
Onun yerine başka birisi vezir olmuştu... Bu vezir pek merhametsiz, pek hasisti. بر مقام او وزیر نو رئیس ** گشته لیکن سخت بی‌رحم و خسیس
Dedi ki: Padişahım, masraflarımız var... Bir şaire bu kadar ihsanda bulunmak lâyık değil! گفت ای شه خرجها داریم ما ** شاعری را نبود این بخشش جزا
Ben, o şairi bu ihsanın onda on da birinin dörtte biriyle hoşnut ve razı ederim. من به ربع عشر این ای مغتنم ** مرد شاعر را خوش و راضی کنم
Oradakiler, önce o, padişahtan tam on bin altın almıştı. خلق گفتندش که او از پیش‌دست ** ده هزاران زین دلاور برده است