-
که چرا تو یاد احمد می‌کنی ** بنده‌ی بد منکر دین منی
- Efendisi, neden Ahmed’i anmaktasın diyordu... Sen, kötü bir kulsun, benim dinimi inkâr ediyorsun.
-
می‌زد اندر آفتابش او به خار ** او احد می‌گفت بهر افتخار 890
- Efendisi onu güneş altında dövmekte, o da “Ahad” diye övünmekteydi.
-
تا که صدیق آن طرف بر می‌گذشت ** آن احد گفتن به گوش او برفت
- Derken Sıddıyk, o taraftan geçti, onun “Ahad” demesini duydu.
-
چشم او پر آب شد دل پر عنا ** زان احد می‌یافت بوی آشنا
- Gözü doldu, gönlü incindi, o “Ahad” sözünden bir âşina kokusu aldı.
-
بعد از آن خلوت بدیدش پند داد ** کز جهودان خفیه می‌دار اعتقاد
- Sonra onu tenhaca görüp nasihat verdi, dedi ki: İnanışını kâfirlerden gizli tut.
-
عالم السرست پنهان دار کام ** گفت کردم توبه پیشت ای همام
- Allah, gizli şeyleri bilir, maksadını gizle. Bilâl, tövbe ettim dedi.
-
روز دیگر از پگه صدیق تفت ** آن طرف از بهر کاری می‌برفت 895
- Ertesi gün Sıddıyk, erkenden bir iş için oradan geçiyordu.
-
باز احد بشنید و ضرب زخم خار ** برفروزید از دلش سوز و شرار
- Yine “Ahad” sözüyle dayak sesini duydu. Gönlü ateşlendi.
-
باز پندش داد باز او توبه کرد ** عشق آمد توبه‌ی او را بخورد
- Yine nasihat etti, o da tövbe etti ama aşk gelince tövbesini bozuverdi.
-
توبه کردن زین نمط بسیار شد ** عاقبت از توبه او بیزار شد
- Böyle bir hayli tövbe etti, nihayet tövbeden bezdi.