دید پیلی سهمناکی می‌رسید ** اولا آمد سوی حارس دوید
He saw a frightful elephant approaching: first she came and ran towards him who was keeping guard.
بوی می‌کرد آن دهانش را سه بار ** هیچ بویی زو نیامد ناگوار150
She smelt his mouth thrice: no disagreeable smell came from it.
چند باری گرد او گشت و برفت ** مر ورا نازرد آن شه‌پیل زفت
She paced round him several times and went off: the huge queen-elephant did him no hurt.
مر لب هر خفته‌ای را بوی کرد ** بوی می‌آمد ورا زان خفته مرد
She smelt the lips of every sleeper, and the smell (of her young one's flesh) was coming to her from each of those slumbering men.
از کباب پیل‌زاده خورده بود ** بر درانید و بکشتش پیل زود
He (each man) had eaten of the roasted flesh of the young elephant: the (mother) elephant quickly tore him to pieces and killed him.
در زمان او یک بیک را زان گروه ** می‌درانید و نبودش زان شکوه
At once she set about rending the people of that company one by one, and she had no awe of (doing) it.
بر هوا انداخت هر یک را گزاف ** تا همی‌زد بر زمین می‌شد شکاف155
She tossed each one in the air recklessly, so that he dashed on the earth and was cloven asunder.
ای خورنده‌ی خون خلق از راه برد ** تا نه آرد خون ایشانت نبرد
O drinker of the people's blood, begone from the way, lest their blood wage war against thee.
مال ایشان خون ایشان دان یقین ** زانک مال از زور آید در یمین
Know for sure that their property is (as) their blood, because property comes into one's hand (is acquired) by strength (of body).
مادر آن پیل‌بچگان کین کشد ** پیل بچه‌خواره را کیفر کشد
The mother of those young elephants will exact vengeance: (her) retribution will slay him that eats the young elephant.
پیل‌بچه می‌خوری ای پاره‌خوار ** هم بر آرد خصم پیل از تو دمار
O eater of bribes, thou eatest the young elephant: from thee too the Master of the elephant will wring the breath.
بوی رسوا کرد مکر اندیش را ** پیل داند بوی طفل خویش را160
The smell put to shame the deviser of fraud: the elephant knows the smell of her child.
آنک یابد بوی حق را از یمن ** چون نیابد بوی باطل را ز من
He that perceives the smell of God from (distant) Yemen, how should not he perceive the smell of falsehood from me?
مصطفی چون برد بوی از راه دور ** چون نیابد از دهان ما بخور
Inasmuch as Mustafá (Mohammed) smelt (this) from far away, how should not he smell the odour from our mouths?
هم بیابد لیک پوشاند ز ما ** بوی نیک و بد بر آید بر سما
He does smell it, but he conceals (the fact) from us: the good and bad smells go up to Heaven.
تو همی‌خسپی و بوی آن حرام ** می‌زند بر آسمان سبزفام
Thou art sleeping, and (meanwhile) the smell of that unlawful deed (of thine) is beating on the azure sky.
همره انفاس زشتت می‌شود ** تا به بوگیران گردون می‌رود165
It accompanies thy foul breaths, it ascends to the smellers (examiners) in the celestial sphere.
بوی کبر و بوی حرص و بوی آز ** در سخن گفتن بیاید چون پیاز
The smell of pride and the smell of greed and the smell of concupiscence will become, in speaking, like (the smell of) onions.
گر خوری سوگند من کی خورده‌ام ** از پیاز و سیر تقوی کرده‌ام
If thou take oath, saying, “When have I eaten them? I have abstained from onions and garlic,”
آن دم سوگند غمازی کند ** بر دماغ همنشینان بر زند
The breath of thy oath will inform (against thee) and will strike upon the noses of those who sit beside thee.
پس دعاها رد شود از بوی آن ** آن دل کژ می‌نماید در زبان
Prayers, then, are rejected because of the smell thereof: the corrupt heart shows in the tongue.
اخسا آید جواب آن دعا ** چوب رد باشد جزای هر دغا170
The answer to such a prayer is “Get ye gone”: the requital for every knave is the cudgel of repulse.
گر حدیثت کژ بود معنیت راست ** آن کژی لفظ مقبول خداست
(But) if thy words be wrong and thy meaning right, that wrongness of expression is acceptable to God.
بیان آنک خطای محبان بهترست از صواب بیگانگان بر محبوب
Explaining that in the sight of the Beloved a fault committed by lovers is better than the correctness of strangers.
آن بلال صدق در بانگ نماز ** حی را هی همی‌خواند از نیاز
The veracious Bilál in (uttering) the call to prayer used, from ardent feeling, to pronounce hayya as hayya,
تا بگفتند ای پیمبر راست نیست ** این خطا اکنون که آغاز بناست
So that they (some people) said, “O Messenger (of God), this fault is not right (permissible) now when ’tis the beginning of the edifice (of Islam).
ای نبی و ای رسول کردگار ** یک مذن کو بود افصح بیار
O Prophet and Messenger of the Creator, get a muezzin who speaks more correctly.
عیب باشد اول دین و صلاح ** لحن خواندن لفظ حی عل فلاح175
At the commencement of religion and piety, it is a disgrace to mispronounce hayy ‘ala ’l-faláh.”
خشم پیغامبر بجوشید و بگفت ** یک دو رمزی از عنایات نهفت
The Prophet's wrath boiled up, and he gave one or two indications of the hidden favours (which God had bestowed upon Bilál),
کای خسان نزد خدا هی بلال ** بهتر از صد حی و خی و قیل و قال
Saying, “O base men, in God's sight the (mispronounced) hayy of Bilál is better than a hundred há's and khá's and words and phrases.
وا مشورانید تا من رازتان ** وا نگویم آخر و آغازتان
Do not stir me to anger, lest I divulge your secret—(both) your end and your beginning.”
گر نداری تو دم خوش در دعا ** رو دعا می‌خواه ز اخوان صفا
If thou hast not a sweet breath in prayer, go and beg a prayer from the pure (in heart).
امر حق به موسی علیه السلام که مرا به دهانی خوان کی بدان دهان گناه نکرده‌ای
How God most High commanded Moses, on whom be peace, saying, “Call unto Me with a mouth with which thou hast not sinned.”
گفت ای موسی ز من می‌جو پناه ** با دهانی که نکردی تو گناه180
He (God) said, “O Moses, beseech Me for protection with a mouth thou hast not sinned withal.”
گفت موسی من ندارم آن دهان ** گفت ما را از دهان غیر خوان
Moses said, “I have not such a mouth.” God said, “Call unto Me by the mouth of others.”
از دهان غیر کی کردی گناه ** از دهان غیر بر خوان کای اله
When didst thou sin by the mouth of others? Invoke (God) by the mouth of others, crying, “O God!”
آنچنان کن که دهانها مر ترا ** در شب و در روزها آرد دعا
Act in such wise that (their) mouths may pray for thee in the nights and days.
از دهانی که نکردستی گناه ** و آن دهان غیر باشد عذر خواه
Ask pardon by a mouth with which thou hast committed no sin—and that will be the mouth of others—
یا دهان خویشتن را پاک کن ** روح خود را چابک و چالاک کن185
Or (else) make thine own mouth pure, make thy spirit alert and nimble.
ذکر حق پاکست چون پاکی رسید ** رخت بر بندد برون آید پلید
Praise of God is pure: when purity has come, defilement packs and goes out.
می‌گریزد ضدها از ضدها ** شب گریزد چون بر افروزد ضیا
Contraries flee from contraries: night flees when the light (of dawn) shines forth.
چون در آید نام پاک اندر دهان ** نه پلیدی ماند و نه اندهان
When the pure (holy) Name comes into the mouth, neither impurity remains nor (any) sorrows.
بیان آنک الله گفتن نیازمند عین لبیک گفتن حق است
Showing that the supplicant's invocation of God is essentially the same thing as God's response to him.
آن یکی الله می‌گفتی شبی ** تا که شیرین می‌شد از ذکرش لبی
One night a certain man was crying “Allah!” till his lips were growing sweet with praise of Him.
گفت شیطان آخر ای بسیارگو ** این همه الله را لبیک کو190
The Devil said, “Prithee, O garrulous one, where is the (response) ‘Here am I’ to all this ‘Allah’?
می‌نیاید یک جواب از پیش تخت ** چند الله می‌زنی با روی سخت
Not a single response is coming from the Throne: how long will you cry ‘Allah’ with grim face?”
او شکسته‌دل شد و بنهاد سر ** دید در خواب او خضر را در خضر
He became broken-hearted and laid down his head (to sleep): in a dream he saw Khadir amidst the verdure.
گفت هین از ذکر چون وا مانده‌ای ** چون پشیمانی از آن کش خوانده‌ای
He (Khadir) said, “Hark, you have held back from praising God: how is it that you repent of having called unto Him?”
گفت لبیکم نمی‌آید جواب ** زان همی‌ترسم که باشم رد باب
He said, “No ‘Here am I’ is coming to me in response, hence I fear that I may be (a reprobate who is) driven away from the Door.”
گفت آن الله تو لبیک ماست ** و آن نیاز و درد و سوزت پیک ماست195
He (Khadir) said, “(God saith), That ‘Allah’ of thine is My ‘Here am I,’ and that supplication and grief and ardour of thine is My messenger (to thee).
حیله‌ها و چاره‌جوییهای تو ** جذب ما بود و گشاد این پای تو
Thy shifts and attempts to find a means (of gaining access to Me) were (in reality) My drawing (thee towards Me), and released thy feet (from the bonds of worldliness).
ترس و عشق تو کمند لطف ماست ** زیر هر یا رب تو لبیکهاست
Thy fear and love are the noose to catch My favour: beneath every ‘O Lord’ (of thine) is many a ‘Here am I’ (from Me).”
جان جاهل زین دعا جز دور نیست ** زانک یا رب گفتنش دستور نیست
Far from this prayer is the soul of the fool, because to him it is not permitted to cry “O Lord.”