چون قلم اندر نوشتن می‌‌شتافت ** چون به عشق آمد قلم بر خود شکافت‌‌

Whilst the pen was making haste in writing, it split upon itself as soon as it came to Love.

عقل در شرحش چو خر در گل بخفت ** شرح عشق و عاشقی هم عشق گفت‌‌ 115

In expounding it (Love), the intellect lay down (helplessly) like an ass in the mire: it was Love (alone) that uttered the explanation of love and loverhood.

آفتاب آمد دلیل آفتاب ** گر دلیلت باید از وی رو متاب‌‌

The proof of the sun is the sun (himself): if thou require the proof, do not avert thy face from him!

از وی ار سایه نشانی می‌‌دهد ** شمس هر دم نور جانی می‌‌دهد

If the shadow gives an indication of him, the sun (himself) gives spiritual light every moment.

سایه خواب آرد ترا همچون سمر ** چون بر آید شمس انشق القمر

The shadow, like chat in the night-hours, brings sleep to thee; when the sun rises the moon is cloven asunder.

خود غریبی در جهان چون شمس نیست ** شمس جان باقیی کش امس نیست‌‌

There is nothing in the world so wondrous strange as the Sun, the everlasting spiritual Sun which hath no yesterday.

شمس در خارج اگر چه هست فرد ** می‌‌توان هم مثل او تصویر کرد 120

Although the external sun is unique, still it is possible to imagine one resembling it;

شمس جان کاو خارج آمد از اثیر ** نبودش در ذهن و در خارج نظیر

But the Sun by which the aether was brought into existence hath no peer.

در تصور ذات او را گنج کو ** تا در آید در تصور مثل او

Where is room in the imagination for His essence, that the like of Him should come into the imagination?

چون حدیث روی شمس الدین رسید ** شمس چارم آسمان سر در کشید

When news arrived of the face of Shamsu’ddín (the Sun of the Religion), the sun of the fourth heaven drew in its head (hid itself for shame).