شیر اندر آتش و در خشم و شور ** دید کان خرگوش می‌‌آید ز دور

شیر اندر آتش و در خشم و شور ** دید کان خرگوش می‌‌آید ز دور 1150

The lion, incensed and wrathful and frantic, saw the hare coming from afar,

می‌‌دود بی‌‌دهشت و گستاخ او ** خشمگین و تند و تیز و ترش رو

Running undismayed and confidently, looking angry and fierce and fell and sour,

کز شکسته آمدن تهمت بود ** وز دلیری دفع هر ریبت بود

For by coming humbly (he thought) suspicion would be (excited), while by boldness every cause of doubt would be removed.

چون رسید او پیشتر نزدیک صف ** بانگ بر زد شیرهای ای ناخلف‌‌

When he came further on, near to the “shoe-row,” the lion shouted—“Ha, villain!

من که گاوان را ز هم بدریده‌‌ام ** من که گوش پیل نر مالیده‌‌ام‌‌

I who have torn elephants limb from limb, I who have rubbed the ear of (chastised and vanquished) the ferocious lion—

نیم خرگوشی که باشد که چنین ** امر ما را افکند او بر زمین‌‌ 1155

Who (what) is a half-witted (feeble) hare, that he should thus throw on the ground (disregard) my behest?”

ترک خواب غفلت خرگوش کن ** غره‌‌ی این شیر ای خر گوش کن‌‌

Abandon the hare's sleep of heedlessness! Give ear, O donkey, to the roaring of this lion!

عذر گفتن خرگوش‌‌

The hare's apology.

گفت خرگوش الامان عذریم هست ** گر دهد عفو خداوندیت دست‌‌

“Mercy!” cried the hare, “I have an excuse, if thy Lordship's pardon come to my aid.”

گفت چه عذر ای قصور ابلهان ** این زمان آیند در پیش شهان‌‌

“What excuse?” said he. “Oh, the shortsightedness of fools! Is this the time for them to come into the presence of kings?

مرغ بی‌‌وقتی سرت باید برید ** عذر احمق را نمی شاید شنید

Thou art an untimely bird: thy head must be cut off. One ought not to hear the excuse of a fool.