کز شکسته آمدن تهمت بود ** وز دلیری دفع هر ریبت بود

For by coming humbly (he thought) suspicion would be (excited), while by boldness every cause of doubt would be removed.

چون رسید او پیشتر نزدیک صف ** بانگ بر زد شیرهای ای ناخلف‌‌

When he came further on, near to the “shoe-row,” the lion shouted—“Ha, villain!

من که گاوان را ز هم بدریده‌‌ام ** من که گوش پیل نر مالیده‌‌ام‌‌

I who have torn elephants limb from limb, I who have rubbed the ear of (chastised and vanquished) the ferocious lion—

نیم خرگوشی که باشد که چنین ** امر ما را افکند او بر زمین‌‌ 1155

Who (what) is a half-witted (feeble) hare, that he should thus throw on the ground (disregard) my behest?”

ترک خواب غفلت خرگوش کن ** غره‌‌ی این شیر ای خر گوش کن‌‌

Abandon the hare's sleep of heedlessness! Give ear, O donkey, to the roaring of this lion!

عذر گفتن خرگوش‌‌

The hare's apology.

گفت خرگوش الامان عذریم هست ** گر دهد عفو خداوندیت دست‌‌

“Mercy!” cried the hare, “I have an excuse, if thy Lordship's pardon come to my aid.”

گفت چه عذر ای قصور ابلهان ** این زمان آیند در پیش شهان‌‌

“What excuse?” said he. “Oh, the shortsightedness of fools! Is this the time for them to come into the presence of kings?

مرغ بی‌‌وقتی سرت باید برید ** عذر احمق را نمی شاید شنید

Thou art an untimely bird: thy head must be cut off. One ought not to hear the excuse of a fool.

عذر احمق بدتر از جرمش بود ** عذر نادان زهر هر دانش بود 1160

The fool's excuse is worse than his crime; the excuse of the ignorant is the poison of every knowledge.

عذرت ای خرگوش از دانش تهی ** من چه خرگوشم که در گوشم نهی‌‌

Thy excuse, O hare, is devoid of wisdom: what hare am I that thou shouldst put it in my ear?”