دشمن ار چه دوستانه گویدت ** دام دان گر چه ز دانه گویدت‌‌

گر ترا قندی دهد آن زهر دان ** گر به تن لطفی کند آن قهر دان‌‌

چون قضا آید نبینی غیر پوست ** دشمنان را باز نشناسی ز دوست‌‌

چون چنین شد ابتهال آغاز کن ** ناله و تسبیح و روزه ساز کن‌‌ 1195

ناله می‌‌کن کای تو علام الغیوب ** زیر سنگ مکر بد ما را مکوب‌‌

گر سگی کردیم ای شیر آفرین ** شیر را مگمار بر ما زین کمین‌‌

آب خوش را صورت آتش مده ** اندر آتش صورت آبی منه‌‌

از شراب قهر چون مستی دهی ** نیستها را صورت هستی دهی‌‌

چیست مستی بند چشم از دید چشم ** تا نماید سنگ گوهر پشم یشم‌‌ 1200

چیست مستی حسها مبدل شدن ** چوب گز اندر نظر صندل شدن‌‌

قصه‌‌ی هدهد و سلیمان در بیان آن که چون قضا آید چشمهای روشن بسته شود