لطف حق این شیر را و گور را ** الف داده ست این دو ضد دور را

چون جهان رنجور و زندانی بود ** چه عجب رنجور اگر فانی بود 1295

خواند بر شیر او از این رو پندها ** گفت من پس مانده‌‌ام زین بندها

پرسیدن شیر از سبب پای واپس کشیدن خرگوش‌‌

شیر گفتش تو ز اسباب مرض ** این سبب گو خاص کاین استم غرض‌‌

گفت آن شیر اندر این چه ساکن است ** اندر این قلعه ز آفات ایمن است‌‌

قعر چه بگزید هر کی عاقل است ** ز آن که در خلوت صفاهای دل است‌‌

ظلمت چه به که ظلمتهای خلق ** سر نبرد آن کس که گیرد پای خلق‌‌ 1300

گفت پیش آ زخمم او را قاهر است ** تو ببین کان شیر در چه حاضر است‌‌

گفت من سوزیده‌‌ام ز آن آتشی ** تو مگر اندر بر خویشم کشی‌‌

تا بپشت تو من ای کان کرم ** چشم بگشایم به چه در بنگرم‌‌

نظر کردن شیر در چاه و دیدن عکس خود را و آن خرگوش را