که بپرورد اصل ما را ذو العطا ** تا درخت استغلظ آمد و استوی‌‌

که بپرورد اصل ما را ذو العطا ** تا درخت استغلظ آمد و استوی‌‌ 1345

Saying, “The Bounteous Giver nourished our root until the tree grew big and stood upright.”

جانهای بسته اندر آب و گل ** چون رهند از آب و گلها شاد دل‌‌

(Even so) the spirits bound in clay, when they escape glad at heart from their (prisons of) clay,

در هوای عشق حق رقصان شوند ** همچو قرص بدر بی‌‌نقصان شوند

Begin to dance in the air of Divine Love and become flawless like the full moon's orb,

جسمشان در رقص و جانها خود مپرس ** و آن که گرد جان از آنها خود مپرس‌‌

Their bodies dancing, and their souls—nay, do not ask (how their souls fare); and of that which surrounds the soul—nay, do not ask of those things!

شیر را خرگوش در زندان نشاند ** ننگ شیری کاو ز خرگوشی بماند

The hare lodged the lion in prison. Shame on a lion who was discomfited by a hare!

در چنان ننگی و آن گه این عجب ** فخر دین خواهد که گویندش لقب‌‌ 1350

He is in such a disgrace, and still—this is a wonder—he would fain be addressed by the title of Fakhr-i Dín.

ای تو شیری در تک این چاه فرد ** نفس چون خرگوش خونت ریخت و خورد

O thou lion that liest alone at the bottom of this well, thy fleshly soul, like the hare, has shed and drunk thy blood;

نفس خرگوشت به صحرا در چرا ** تو به قعر این چه چون و چرا

Thy hare-soul is feeding in the desert, (whilst) thou art (lying) at the bottom of this well of “How?” and “Why?”

سوی نخجیران دوید آن شیر گیر ** کابشروا یا قوم إذ جاء البشیر

That lion-catcher (the hare) ran towards the beasts, crying, “Rejoice, O my people, since the announcer of joy is come.

مژده مژده ای گروه عیش‌‌ساز ** کان سگ دوزخ به دوزخ رفت باز

Glad news! Glad news, O company of merry-makers! That hell-hound has gone back to Hell.