تا عمر آمد ز قیصر یک رسول ** در مدینه از بیابان نغول‌‌

تا عمر آمد ز قیصر یک رسول ** در مدینه از بیابان نغول‌‌ 1390

گفت کو قصر خلیفه ای حشم ** تا من اسب و رخت را آن جا کشم‌‌

قوم گفتندش که او را قصر نیست ** مر عمر را قصر، جان روشنی است‌‌

گر چه از میری و را آوازه‌‌ای است ** همچو درویشان مر او را کازه‌‌ای است‌‌

ای برادر چون ببینی قصر او ** چون که در چشم دلت رسته ست مو

چشم دل از مو و علت پاک آر ** و آن گهان دیدار قصرش چشم دار 1395

هر که را هست از هوسها جان پاک ** زود بیند حضرت و ایوان پاک‌‌

چون محمد پاک شد زین نار و دود ** هر کجا رو کرد وجه الله بود

چون رفیقی وسوسه‌‌ی بد خواه را ** کی بدانی ثم وجه الله را

هر که را باشد ز سینه فتح باب ** او ز هر شهری ببیند آفتاب‌‌