مرد گفتش کای امیر المؤمنین ** جان ز بالا چون در آمد در زمین‌‌

The man said to him, “O Commander of the Faithful, how did the spirit come to the earth from above?

مرغ بی‌‌اندازه چون شد در قفص ** گفت حق بر جان فسون خواند و قصص‌‌

How did the infinite bird go into the cage?” He replied, “God recited spells and incantations over the spirit.

بر عدمها کان ندارد چشم و گوش ** چون فسون خواند همی‌‌آید به جوش‌‌

When He recites spells over the non-existences which have no eye or ear, they begin to stir.

از فسون او عدمها زود زود ** خوش معلق می‌‌زند سوی وجود

Because of His spells the non-existences at that very moment are dancing joyously into existence.

باز بر موجود افسونی چو خواند ** زو دو اسبه در عدم موجود راند 1450

When, again, He recited a spell over the existent, at His word the existent marched (back) post-haste into non-existence.

گفت در گوش گل و خندانش کرد ** گفت با سنگ و عقیق کانش کرد

He spake into the ear of the rose and made it laughing (blooming); He spake to the stone and made it a cornelian of the mine.

گفت با جسم آیتی تا جان شد او ** گفت با خورشید تا رخشان شد او

He spake to the body a sign (message), so that it became spirit; He spake to the sun, so that it became radiant.

باز در گوشش دمد نکته‌‌ی مخوف ** در رخ خورشید افتد صد کسوف‌‌

Again He breathes into its ear a fearful saying, and upon the face of the sun fall a hundred eclipses.

تا به گوش ابر آن گویا چه خواند ** کاو چو مشک از دیده‌‌ی خود اشک راند

Consider what that Speaker chanted into the ear of the cloud, so that it poured tears from its eye, like a waterskin.

تا به گوش خاک حق چه خوانده است ** کاو مراقب گشت و خامش مانده است‌‌ 1455

Consider what God has chanted into the ear of the earth, so that it became regardful and has (ever since) remained silent.”