یک قدح می نوش کن بر یاد من ** گر همی‌‌خواهی که بدهی داد من
(O thou who art my beloved), quaff one cup of wine in memory of me, if thou art unwilling to do me justice,
یا به یاد این فتاده‌‌ی خاک بیز ** چون که خوردی جرعه ای بر خاک ریز
Or (at least), when thou hast drunk, spill one draught on the earth in memory of this fallen one who sifts dust.
ای عجب آن عهد و آن سوگند کو ** وعده‌‌های آن لب چون قند کو
Oh, where, I wonder, is that covenant and oath? Where are the promises of that lip like candy?
گر فراق بنده از بد بندهگی است ** چون تو با بدبندگی پس فرق چیس
If thy having forsaken thy slave is because of (his) ill service (to thee)—when thou doest ill to the ill-doer, then what is the difference (between master and slave)?
ای بدی که تو کنی در خشم و جنگ ** با طرب تر از سماع و بانگ چنگ1565
Oh, the ill thou doest in wrath and quarrel is more delightful than music and the sound of the harp.
ای جفای تو ز دولت خوبتر ** و انتقام تو ز جان محبوبتر
Oh, thy cruelty is better than felicity, and thy vengeance dearer than life.
نار تو این است نورت چون بود ** ماتم این تا خود که سورت چون بود
This is thy fire: how (what) must be thy light! This is (thy) mourning, so how (what) indeed must be thy festival!
از حلاوتها که دارد جور تو ** وز لطافت کس نیابد غور تو
In respect of the sweetnesses which thy cruelty hath, and in respect of thy beauty, no one gets to the bottom of thee.
نالم و ترسم که او باور کند ** وز کرم آن جور را کمتر کند
I complain, and (yet) I fear lest he believe me and from kindness make that cruelty less.
عاشقم بر قهر و بر لطفش به جد ** بو العجب من عاشق این هر دو ضد1570
I am exceedingly enamoured of his violence and his gentleness: ’tis marvelous (that) I (am) in love with both these contraries.