این زبان چون سنگ و هم آهن‌‌وش است ** و آن چه بجهد از زبان چون آتش است‌‌

سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف ** گه ز روی نقل و گاه از روی لاف‌‌

ز آن که تاریک است و هر سو پنبه زار ** در میان پنبه چون باشد شرار 1595

ظالم آن قومی که چشمان دوختند ** ز آن سخنها عالمی را سوختند

عالمی را یک سخن ویران کند ** روبهان مرده را شیران کند

جانها در اصل خود عیسی دمند ** یک زمان زخمند و گاهی مرهمند

گر حجاب از جانها برخاستی ** گفت هر جانی مسیح آساستی‌‌

گر سخن خواهی که گویی چون شکر ** صبر کن از حرص و این حلوا مخور 1600

صبر باشد مشتهای زیرکان ** هست حلوا آرزوی کودکان‌‌

هر که صبر آورد گردون بر رود ** هر که حلوا خورد واپس‌‌تر رود

تفسیر قول فرید الدین عطار قدس الله روحه: تو صاحب نفسی ای غافل میان خاک خون می‌‌خور که صاحب دل اگر زهری خورد آن انگبین باشد