این زبان چون سنگ و هم آهن‌‌وش است ** و آن چه بجهد از زبان چون آتش است
This tongue is like stone and is also like iron, and that which springs from the tongue is like fire.
سنگ و آهن را مزن بر هم گزاف ** گه ز روی نقل و گاه از روی لاف
Do not vainly strike stone and iron against each other, now for the sake of relating (a story), now for the sake of boasting,
ز آن که تاریک است و هر سو پنبه زار ** در میان پنبه چون باشد شرار1595
Because it is dark, and on every side are fields of cotton: how should sparks be amongst cotton?
ظالم آن قومی که چشمان دوختند ** ز آن سخنها عالمی را سوختند
Iniquitous are those persons who shut their eyes and by such (vain) words set a whole world ablaze.
عالمی را یک سخن ویران کند ** روبهان مرده را شیران کند
A single word lays waste a (whole) world, turns dead foxes into lions.
جانها در اصل خود عیسی دمند ** یک زمان زخمند و گاهی مرهمند
Spirits in their original nature have the (life-giving) breath of Jesus, (but while they remain embodied) at one time they are (like) the wound, and another time (like) the plaster.
گر حجاب از جانها برخاستی ** گفت هر جانی مسیح آساستی
If the (bodily) screen were removed from the spirits, the speech of every spirit would be like (the breath of) the Messiah.
گر سخن خواهی که گویی چون شکر ** صبر کن از حرص و این حلوا مخور1600
If you wish to utter words like sugar, refrain from concupiscence and do not eat this sweetmeat (the desires of the flesh).
صبر باشد مشتهای زیرکان ** هست حلوا آرزوی کودکان
Self-control is the thing desired by the intelligent; sweetmeat is what children long for.
هر که صبر آورد گردون بر رود ** هر که حلوا خورد واپس‌‌تر رود
تفسیر قول فرید الدین عطار قدس الله روحه: تو صاحب نفسی ای غافل میان خاک خون می‌‌خور که صاحب دل اگر زهری خورد آن انگبین باشد
Commentary on the saying of Farídu’ddín ‘Attár, -may God sanctify his spirit- “Thou art a sensualist: O heedless one, drink blood (mortify thyself) amidst the dust (of thy bodily existence), For if the spiritualist drink a poison, it will be (to him as) an antidote.”