بهر گریه آمد آدم بر زمین ** تا بود گریان و نالان و حزین‌‌

For weeping's sake Adam came (down) to the earth, that he might be weeping and moaning and sorrowful.

آدم از فردوس و از بالای هفت ** پای ماچان از برای عذر رفت‌‌ 1635

Adam, (cast out) from Paradise and from above the Seven (Heavens), went to the “shoe-row” for the purpose of excusing himself.

گر ز پشت آدمی وز صلب او ** در طلب می‌‌باش هم در طلب او

If thou art from the back of Adam and from his loins, be constant in seeking (forgiveness) amongst his company.

ز آتش دل و آب دیده نقل ساز ** بوستان از ابر و خورشید است باز

Prepare a dessert of heart-fire (burning grief) and eye-water (tears): the garden is made open (blooming) by cloud and sun.

تو چه دانی قدر آب دیده‌‌گان ** عاشق نانی تو چون نادیدگان‌‌

What dost thou know of the taste of the water of the eyes? Thou art a lover of bread, like the blind (beggars).

گر تو این انبان ز نان خالی کنی ** پر ز گوهرهای اجلالی کنی‌‌

If thou make this wallet empty of bread, thou wilt make it full of glorious jewels.

طفل جان از شیر شیطان باز کن ** بعد از آنش با ملک انباز کن‌‌ 1640

Wean the babe, thy soul, from the Devil's milk, and after that make it consort with the Angel.

تا تو تاریک و ملول و تیره‌‌ای ** دان که با دیو لعین همشیره‌‌ای‌‌

Whilst thou art dark and vexed and gloomy, know that thou art sucking from the same breast as the accursed Devil.

لقمه‌‌ای کان نور افزود و کمال ** آن بود آورده از کسب حلال‌‌

The mouthful that gave increase of light and perfection is obtained from lawful earnings.

روغنی کاید چراغ ما کشد ** آب خوانش چون چراغی را کشد

The oil that comes and quenches our lamp—when it quenches a lamp, call it water.