چون زنم دم کاتش دل تیز شد ** شیر هجر آشفته و خون ریز شد

آن که او هوشیار خود تند است و مست ** چون بود چون او قدح گیرد به دست‌‌ 1725

شیر مستی کز صفت بیرون بود ** از بسیط مرغزار افزون بود

قافیه اندیشم و دل دار من ** گویدم مندیش جز دیدار من‌‌

خوش نشین ای قافیه اندیش من ** قافیه‌‌ی دولت تویی در پیش من‌‌

حرف چه بود تا تو اندیشی از آن ** حرف چه بود خار دیوار رزان‌‌

حرف و صوت و گفت را بر هم زنم ** تا که بی‌‌این هر سه با تو دم زنم‌‌ 1730

آن دمی کز آدمش کردم نهان ** با تو گویم ای تو اسرار جهان‌‌

آن دمی را که نگفتم با خلیل ** و آن غمی را که نداند جبرئیل‌‌

آن دمی کز وی مسیحا دم نزد ** حق ز غیرت نیز بی‌‌ما هم نزد