ناخوش او خوش بود در جان من ** جان فدای یار دل رنجان من‌‌

His unsweetness is sweet in my soul: may my soul be sacrificed to the Beloved who grieves my heart!

عاشقم بر رنج خویش و درد خویش ** بهر خشنودی شاه فرد خویش‌‌

I am in love with my grief and pain for the sake of pleasing my peerless King.

خاک غم را سرمه سازم بهر چشم ** تا ز گوهر پر شود دو بحر چشم‌‌

I make the dust of sorrow a salve for mine eye, that the two seas of mine eyes may be filled with pearls.

اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌ 1780

The tears which people shed for His sake are pearls—and people think they are tears.

من ز جان جان شکایت می‌‌کنم ** من نیم شاکی روایت می‌‌کنم‌‌

I am complaining of the Soul of the soul, (but in truth) I am not complaining: I am (only) relating.

دل همی‌‌گوید کز او رنجیده‌‌ام ** وز نفاق سست می‌‌خندیده‌‌ام‌‌

My heart is saying, “I am tormented by Him,” and I have (long) been laughing at its poor pretence.

راستی کن ای تو فخر راستان ** ای تو صدر و من درت را آستان‌‌

Do (me) right, O glory of the righteous, O Thou who art the dais, and I the threshold of Thy door!

آستان و صدر در معنی کجاست ** ما و من کو آن طرف کان یار ماست‌‌

Where are threshold and dais in reality? In the quarter where our Beloved is, where are “we” and “I”?

ای رهیده جان تو از ما و من ** ای لطیفه‌‌ی روح اندر مرد و زن‌‌ 1785

O Thou whose soul is free from “we” and “I,” O Thou who art the subtle essence of the spirit in man and woman,

مرد و زن چون یک شود آن یک تویی ** چون که یک جا محو شد آنک تویی‌‌

When man and woman become one, Thou art that One; when the units are wiped out, lo, Thou art that (Unity).