اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌

اشک کان از بهر او بارند خلق ** گوهر است و اشک پندارند خلق‌‌ 1780

The tears which people shed for His sake are pearls—and people think they are tears.

من ز جان جان شکایت می‌‌کنم ** من نیم شاکی روایت می‌‌کنم‌‌

I am complaining of the Soul of the soul, (but in truth) I am not complaining: I am (only) relating.

دل همی‌‌گوید کز او رنجیده‌‌ام ** وز نفاق سست می‌‌خندیده‌‌ام‌‌

My heart is saying, “I am tormented by Him,” and I have (long) been laughing at its poor pretence.

راستی کن ای تو فخر راستان ** ای تو صدر و من درت را آستان‌‌

Do (me) right, O glory of the righteous, O Thou who art the dais, and I the threshold of Thy door!

آستان و صدر در معنی کجاست ** ما و من کو آن طرف کان یار ماست‌‌

Where are threshold and dais in reality? In the quarter where our Beloved is, where are “we” and “I”?

ای رهیده جان تو از ما و من ** ای لطیفه‌‌ی روح اندر مرد و زن‌‌ 1785

O Thou whose soul is free from “we” and “I,” O Thou who art the subtle essence of the spirit in man and woman,

مرد و زن چون یک شود آن یک تویی ** چون که یک جا محو شد آنک تویی‌‌

When man and woman become one, Thou art that One; when the units are wiped out, lo, Thou art that (Unity).

این من و ما بهر آن بر ساختی ** تا تو با خود نرد خدمت باختی‌‌

Thou didst contrive this “I” and “we” in order that Thou mightst play the game of worship with Thyself,

تا من و توها همه یک جان شوند ** عاقبت مستغرق جانان شوند

That all “I's” and “thou's” should become one soul and at last should be submerged in the Beloved.

این همه هست و بیا ای امر کن ** ای منزه از بیان و از سخن‌‌

All this is (true), and do Thou come, O Giver of the command, O Thou who transcendest “Come” and (all) speech!