خواجه حیران گشت اندر کار مرغ ** بی‌‌خبر ناگه بدید اسرار مرغ‌‌

روی بالا کرد و گفت ای عندلیب ** از بیان حال خودمان ده نصیب‌‌

او چه کرد آن جا که تو آموختی ** ساختی مکری و ما را سوختی‌‌

گفت طوطی کاو به فعلم پند داد ** که رها کن لطف آواز و وداد 1830

ز آن که آوازت ترا در بند کرد ** خویشتن مرده پی این پند کرد

یعنی ای مطرب شده با عام و خاص ** مرده شو چون من که تا یابی خلاص‌‌

دانه باشی مرغکانت بر چنند ** غنچه باشی کودکانت بر کنند

دانه پنهان کن بکلی دام شو ** غنچه پنهان کن گیاه بام شو

هر که داد او حسن خود را در مزاد ** صد قضای بد سوی او رو نهاد 1835

چشمها و خشمها و رشکها ** بر سرش ریزد چو آب از مشکها