دشمنان او را ز غیرت می‌‌درند ** دوستان هم روزگارش می‌‌برند

آن که غافل بود از کشت بهار ** او چه داند قیمت این روزگار

در پناه لطف حق باید گریخت ** کاو هزاران لطف بر ارواح ریخت‌‌

تا پناهی یابی آن گه چون پناه ** آب و آتش مر ترا گردد سپاه‌‌ 1840

نوح و موسی را نه دریا یار شد ** نه بر اعداشان به کین قهار شد

آتش ابراهیم را نی قلعه بود ** تا بر آورد از دل نمرود دود

کوه یحیی را نه سوی خویش خواند ** قاصدانش را به زخم سنگ راند

گفت ای یحیی بیا در من گریز ** تا پناهت باشم از شمشیر تیز

وداع کردن طوطی خواجه را و پریدن‌‌

یک دو پندش داد طوطی بی‌‌نفاق ** بعد از آن گفتش سلام الفراق‌‌ 1845

خواجه گفتش فی أمان الله برو ** مر مرا اکنون نمودی راه نو