او چو بیند خلق را سر مست خویش ** از تکبر می‌‌رود از دست خویش‌‌

او نداند که هزاران را چو او ** دیو افکنده ست اندر آب جو

لطف و سالوس جهان خوش لقمه‌‌ای است ** کمترش خور کان پر آتش لقمه‌‌ای است‌‌ 1855

آتشش پنهان و ذوقش آشکار ** دود او ظاهر شود پایان کار

تو مگو آن مدح را من کی خورم ** از طمع می‌‌گوید او پی می‌‌برم‌‌

مادحت گر هجو گوید بر ملا ** روزها سوزد دلت ز آن سوزها

گر چه دانی کاو ز حرمان گفت آن ** کان طمع که داشت از تو شد زیان‌‌

آن اثر می‌‌ماندت در اندرون ** در مدیح این حالتت هست آزمون‌‌ 1860

آن اثر هم روزها باقی بود ** مایه‌‌ی کبر و خداع جان شود

لیک ننماید چو شیرین است مدح ** بد نماید ز آن که تلخ افتاد قدح‌‌