پیش از آن کاین خاکها خسفش کنند ** پیش از آن کاین بادها نشفش کنند

Before these clays drink it up, before these winds absorb it,

گر چه چون نشفش کند تو قادری ** کش از ایشان واستانی واخری‌‌ 1885

Although, when they absorb it, Thou art able to take it back from them and redeem it.

قطره‌‌ای کاو در هوا شد یا که ریخت ** از خزینه‌‌ی قدرت تو کی گریخت‌‌

The drop that vanished in the air or was spilled (on the earth)—when did it flee (escape) from the storehouse of Thy omnipotence?

گر در آید در عدم یا صد عدم ** چون بخوانیش او کند از سر قدم‌‌

If it enter into non-existence or a hundred non-existences, it will make a foot of its head (will return in headlong haste) when Thou callest it.

صد هزاران ضد ضد را می‌‌کشد ** بازشان حکم تو بیرون می‌‌کشد

Hundreds of thousands of opposites are killing their opposites: Thy decree is drawing them forth again (from non-existence).

از عدمها سوی هستی هر زمان ** هست یا رب کاروان در کاروان‌‌

There is caravan on caravan, O Lord, (speeding) continually from non-existence towards existence.

خاصه هر شب جمله افکار و عقول ** نیست گردد غرق در بحر نغول‌‌ 1890

In particular, every night all thoughts and understandings become naught, plunged in the deep Sea;

باز وقت صبح آن اللهیان ** بر زنند از بحر سر چون ماهیان‌‌

Again at the time of dawn those Divine ones lift up their heads from the Sea, like fishes.

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ ** از هزیمت رفته در دریای مرگ‌‌

In autumn the myriads of boughs and leaves go in rout into the sea of Death,

زاغ پوشیده سیه چون نوحه‌‌گر ** در گلستان نوحه کرده بر خضر

(While) in the garden the crow clothed in black like a mourner makes lament over the (withered) greenery.