قطره‌‌ای کاو در هوا شد یا که ریخت ** از خزینه‌‌ی قدرت تو کی گریخت‌‌

The drop that vanished in the air or was spilled (on the earth)—when did it flee (escape) from the storehouse of Thy omnipotence?

گر در آید در عدم یا صد عدم ** چون بخوانیش او کند از سر قدم‌‌

If it enter into non-existence or a hundred non-existences, it will make a foot of its head (will return in headlong haste) when Thou callest it.

صد هزاران ضد ضد را می‌‌کشد ** بازشان حکم تو بیرون می‌‌کشد

Hundreds of thousands of opposites are killing their opposites: Thy decree is drawing them forth again (from non-existence).

از عدمها سوی هستی هر زمان ** هست یا رب کاروان در کاروان‌‌

There is caravan on caravan, O Lord, (speeding) continually from non-existence towards existence.

خاصه هر شب جمله افکار و عقول ** نیست گردد غرق در بحر نغول‌‌ 1890

In particular, every night all thoughts and understandings become naught, plunged in the deep Sea;

باز وقت صبح آن اللهیان ** بر زنند از بحر سر چون ماهیان‌‌

Again at the time of dawn those Divine ones lift up their heads from the Sea, like fishes.

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ ** از هزیمت رفته در دریای مرگ‌‌

In autumn the myriads of boughs and leaves go in rout into the sea of Death,

زاغ پوشیده سیه چون نوحه‌‌گر ** در گلستان نوحه کرده بر خضر

(While) in the garden the crow clothed in black like a mourner makes lament over the (withered) greenery.

باز فرمان آید از سالار ده ** مر عدم را کانچه خوردی باز ده‌‌

Again from the Lord of the land comes the edict (saying) to Non-existence, “Give back what thou hast devoured!

آن چه خوردی واده ای مرگ سیاه ** از نبات و دارو و برگ و گیاه‌‌ 1895

Give up, O black Death, what thou hast devoured of plants and healing herbs and leaves and grass!”