خاصه هر شب جمله افکار و عقول ** نیست گردد غرق در بحر نغول‌‌

خاصه هر شب جمله افکار و عقول ** نیست گردد غرق در بحر نغول‌‌ 1890

In particular, every night all thoughts and understandings become naught, plunged in the deep Sea;

باز وقت صبح آن اللهیان ** بر زنند از بحر سر چون ماهیان‌‌

Again at the time of dawn those Divine ones lift up their heads from the Sea, like fishes.

در خزان آن صد هزاران شاخ و برگ ** از هزیمت رفته در دریای مرگ‌‌

In autumn the myriads of boughs and leaves go in rout into the sea of Death,

زاغ پوشیده سیه چون نوحه‌‌گر ** در گلستان نوحه کرده بر خضر

(While) in the garden the crow clothed in black like a mourner makes lament over the (withered) greenery.

باز فرمان آید از سالار ده ** مر عدم را کانچه خوردی باز ده‌‌

Again from the Lord of the land comes the edict (saying) to Non-existence, “Give back what thou hast devoured!

آن چه خوردی واده ای مرگ سیاه ** از نبات و دارو و برگ و گیاه‌‌ 1895

Give up, O black Death, what thou hast devoured of plants and healing herbs and leaves and grass!”

ای برادر عقل یک دم با خود آر ** دم به دم در تو خزان است و بهار

O brother, collect thy wits for an instant (and think): from moment to moment (incessantly) there is autumn and spring within thee.

باغ دل را سبز و تر و تازه بین ** پر ز غنچه‌‌ی ورد و سرو و یاسمین‌‌

Behold the garden of the heart, green and moist and fresh, full f buds and roses and ctpresses and jasmines;

ز انبهی برگ پنهان گشته شاخ ** ز انبهی گل نهان صحرا و کاخ‌‌

Boughs hidden by the multitude of leaves, vast plain and high palace hidden by the multitude of flowers.

این سخنهایی که از عقل کل است ** بوی آن گلزار و سرو و سنبل است‌‌

These words, which are from Universal Reason, are the scent of those flowers and cypresses and hyacinths.