ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌

ای فناتان نیست کرده زیر پوست ** باز گردید از عدم ز آواز دوست‌‌ 1935

مطلق آن آواز خود از شه بود ** گر چه از حلقوم عبد الله بود

گفته او را من زبان و چشم تو ** من حواس و من رضا و خشم تو

رو که بی‌‌یسمع و بی‌‌یبصر تویی ** سر تویی چه جای صاحب سر تویی‌‌

چون شدی من کان لله از وله ** من ترا باشم که کان الله له‌‌

گه تویی گویم ترا گاهی منم ** هر چه گویم آفتاب روشنم‌‌ 1940

هر کجا تابم ز مشکات دمی ** حل شد آن جا مشکلات عالمی‌‌

ظلمتی را کافتابش بر نداشت ** از دم ما گردد آن ظلمت چو چاشت‌‌

آدمی را او به خویش اسما نمود ** دیگران را ز آدم اسما می‌‌گشود

خواه ز آدم گیر نورش خواه از او ** خواه از خم گیر می‌‌خواه از کدو