جان لقمان که گلستان خداست ** پای جانش خسته‌‌ی خاری چراست‌‌

جان لقمان که گلستان خداست ** پای جانش خسته‌‌ی خاری چراست‌‌ 1965

Inasmuch as Luqmán's spirit is the rose-garden of God, why is the foot of his spirit wounded by a thorn?

اشتر آمد این وجود خار خوار ** مصطفی زادی بر این اشتر سوار

This thorn-eating existence is (like) a camel, and upon this camel one born of Mustafá (Mohammed) is mounted.

اشترا تنگ گلی بر پشت تست ** کز نسیمش در تو صد گلزار رست‌‌

O camel, on thy back is a bale of roses, from the perfume of which a hundred rosaries grew within thee.

میل تو سوی مغیلان است و ریگ ** تا چه گل چینی ز خار مرده‌‌ریگ‌‌

Thy inclination is towards thorn-bushes and sand: I wonder what roses thou wilt gather from worthless thorns.

ای بگشته زین طلب از کو به کو ** چند گویی کین گلستان کو و کو

O thou who in this search hast roamed from one quarter to another, how long wilt thou say, “Where, where is this rose-garden?”

پیش از آن کین خار پا بیرون کنی ** چشم تاریک است جولان چون کنی‌‌ 1970

Until thou extract this thorn in thy foot, thine eye is dark (blind): how wilt thou go about?

آدمی کاو می‌‌نگنجد در جهان ** در سر خاری همی‌‌گردد نهان‌‌

Man, who is not contained in the world, becomes hidden in the point of a thorn!

مصطفی آمد که سازد هم دمی ** کلمینی یا حمیراء کلمی‌‌

Mustafá (Mohammed) came (into the world) to make harmony: (he would say) “Speak to me, O Humayrá, speak!”

ای حمیراء آتش اندر نه تو نعل ** تا ز نعل تو شود این کوه لعل

O Humayrá, put the horse-shoe in the fire, that by means of thy horse-shoe this mountain may become (glowing with love, like) rubies.

این حمیراء لفظ تانیث است و جان ** نام تانیث‌‌اش نهند این تازیان‌‌

This “Humayrá” is a feminine word, and the Arabs call the (word for) “spirit” feminine;